Brastvo

131

„И млада сина рањена, „И дилбер Фату Јованку. Сејмени млади скочише. На бесне коње седоше, На пут се даљни кретоше , Србији земљи дођоше, Стојана, младог Фатише, На бесна коња врзаше, Фу град Совију однеше! Говори паша совиски: „Стојане, ђаур Стојане, „Вала се твоја дочула, » Од земље паке до мора, „Од мора чак до Стамбола : „— Да имаш коња, тојена, „Да имаш сина рањена, „Да имаш љубу Јованку. „Коњче ти вреди три града, „Синче ти вреди пет града, „За љубу мере не има! Говори млади Стојане : » = Чуј мене, пашо совиски, „Ја имам коња гојена, „да мене, пашо, спремљена ; „Ја имам сина, рањена, „да мене, пашо, рођена ; „Ја имам љубу Јованку, „да мене, пашо, прошену. Паша му опет збораше: „Деде ти млади стојане, „Да мегдан љути бијемо „Да гојне коње тркамо, „По равно поље совиско. „Па који од нас добије. „Нек“ води коња гојена,