Delo

360 Д Е Л 0 СЦЕНА ТРЕЋА Кнез п Радослав Кнез Стан Градиславе! стани клети, роде Не чује ништа, с љоме оде — оде! Ох, он, зар! он баш, кога. љубљах тако, Врати ми сада захвалност овако. Дакле ме нису преварили људи, Све истина би — то не беху ћуди?! Хајде, сад, старче, иди својој жени, Повичп свету: благо, благо мени! 0, да л’ ти горе видиш моје сузе, Ти што ми даде све, па после узе, Видиш ли ово како пече, боли, Видиш ли старца који силно воли? Радослав Ал’, драги, кнеже, зашто сузе лити, Кад се зло ово јоште може скрити? Смирит’ се треба п у место јада, Што на душу ти тако тешко пада, Измислит треба казну понајвећу За оне који убише ти срећу. Ил’ ако не то, ако срце воли, Ако ли рана не пече, не боли, Тада и треба милостиван бити, Несрећу своју — све од људи скрити. И тако место погубити двоје, Извући ваља само срце своје. Теби ће тада бити лакше много, Те не ћеш срце казнити бар строго. Кнез Лажљивче, зар ти лице не црвени, Кад тако збориш своме кнезу — мени? Зар онростити, опростити њима, II ублажити казну нитковима, Који ме мрзе, муче, болом даве, Ох, та ја ћу их згазити ко мраве. Гавране црни, нашто ли си снао, Тп, што за ово издајство си знао? Слободу имаш зар то мени рећи, Бедниче клети — та ја ћу те пећи. Не, нећеш више! смрт те, еио, зове,