Delo

А Н А КАРЕЊИНА 207 — Па тако, што ту нема шта да се ради. — Теби се то тако чини, а ми смо претрпани посдом. — На хартији. Али да, ти имаш за то дара, додаде ЈБовин. — То јест, ти мислиш да мени нешто недостаје. — Можда је и тако, рече Љовин. — Па ипак ]а уживам посматрајући твоју мајестатичност и поносим се што ми је пријатељ тако велики човек. Али ти ми ниси одговорио на питање, додаде он, упињући се очајно да гледа Облонском ираво у очи. — Добро, добро. Чекај мало, доћићеш и то до овога. Лако је тебн кад имаш три хиљаде ланаца у Каразинском срезу, па такве мишиће, па кад си тако свеж као дванаестогодишња девојичица, али доћи ћеш и ти к нама. А што се тнче онога, што си питао: промене нема, али штета што нисп тако дуго био код њнх. — А што? запита га уплашено Љовин. — Ништа, одговори Облонски. — Разговараћемо се. А што си управо дошао? — Ах, и о томе ћемо доцније говорити, рече Љовин, поцрвеневши опет до ушију. — Па лепо. Дабогме, рече Степан Аркадијевич. — Дакле видиш ли: ја бих те позвао својој кући, али жена ми је нешто слаба. Него знаш шта: ако хоћеш да се с њима видиш, оне ће данас од четири до пет јамачно бити у Зоолошкој башти. Кити се клиза. Ти отиди тамо, а ја ћу доћи по тебе, иа ћемо ићи некуд на ручак. — Одлично! дакле, до виђења! — Пази-де, ти ћеш, знам ја тебе, заборавити, или наједанпут утећи у село! викну смејући се Степан Аркадијевич. — Нећу, зацело. И Љовин пзађе из кабинета, сетивши се тек онда кад је био на вратима да се је заборавио опростити с друговима Облонског. — Мора да је то неки веома енергнчан човек, рече Грињевич кад Љовин изађе. — Да, баћушка, одговори Степан Аркадијевпч, машући главом, — то је срећниковић! Три хиљаде ланаца у Каразинском срезу, будућност је пред њим, и гледајте како је чио, а не као ми. — А на шта се ви жалите, Степане Аркадијевичу ?