Filatelista

M 9 na Dunavu. Na sednici od 15. juna 1875. godine izgradjen je definitivni nacrt o poštanskoj službi kojije prihvaćen u ugovoru izmedju dunavskih priobalnih država kao član IV, koji glasi: “Što se tiče poštanskog regala, podvrgava se promet pisama i periodičnih spisa u svakoj priobalnoj zemlji tamo postojećim normama. Druga koleta, ma koje težine i obima ne podvrgavaju se na Dunavu nikakvom poštanskom prinudnom propisu”. Medjutim, ovom odredbom nije bilo postignuto zadovoljavajuće regulisanje poštanskog pitanja.

U Parizu bez krajnjeg rezultata

Na Dunavskoj konferenciji koja se sastala posle godinu dana u Parizu, ovaj “bečki ugovor” nije naknadno usvojen (ratifikovan) i od tada nije bilo više ugovora o poštanskoj službi ni u jednom dunavskom medjunarodnom sporazumu.

Odnos izmedju DDSG-ai austrijske poštanske uprave ograničio se jedino na prenos paketa (vreća) pisama austrijskih konzularnih pošta na donjem Dunavu do Austrije i obratno. Društvo je primalo od države izvesnu pomoću novcu, a kao protivuslugu imalo je izmedju ostalog da vršii besplatan prenos tih poštanskih paketa (vreća) i da besplatno prevozi poštanske konduktere, službenike austrijske poštanske uprave koji su sprovodili poštanske pakete i isporučivali ih poštanskim uredima duž plovnog puta.

U početku nije postojala neka naročita ozvaničena veza izmedju austrijskih poštanskih uprava i agencija Društva koje su vršile sopstvenu poštansku službu. Agencije su, kao svaki privatni korisnik poštanske uprave, predavale austrijskim graničnim poštanskim uredima prikupljena pisma od privatnih lica i primale od tih ureda pisma za dalji prenos privatnim licima izvan Austrije u mestima gde nije bilo konzularnih pošta. Ovakav uobičajeni postupak upražnjavan je bez nekog naročitog sporazuma izmedju uprave Društva i uprave pošta, jer je bio pogodan za obe strane.

Agencije Društva primale su samo unapred plaćena obična pisma, dok su konzularni poštanski uredi primali i preporučene pošiljke i nefrankirana pisma, a plaćanje takse prepuštalo se primaocu. Ako su kod graničnih državnih poštanskih ureda prispele preporučene pošiljke za mesta na donjem Dunavu u kojima nije bilo konzularnih pošta već su postojale samo agencije Društva, bio je najpre dotičnoj agenciji poslat predajni recepis na potpisi povraćaj. Tek kada se potpisani predajni recepis vratio u granični poštanski ured, bila je iz njega poslata agenciji preporučena pošiljka radi predaje naslovniku. Ovakav postupak održao se sve do1868. godine kada je Društvo odbilo da preuzima bilo kakav rizik i obavezu naknade štete za izgubljene pošiljke.

Austrijska poštanska uprava delimično preuzima stvar u svoje ruke

Austrijskoj poštanskoj upravi počela je da smeta konkurencija Društva i njenih agencija, te je na razne načine pokušavala da u svoje ruke preuzme celokupnu manipulaciju pisama – da ih prima od publike i dostavlja naslovnicima bez ičije pomoći. Tako su na brodovima Društva postavljeni kovčežići za prikupljanje pisama od putnika na brodu, a u svakom pristaništu za vreme stajanja broda od stanovništva. Društvo se nije protivilo postavljanju ovih kovčežića na brodovima jerje u to vreme poštanska služba kod agencija vršena o trošku i za račun agencijskih službenika, a na račun Društva, što se vidi iz bilansa za te godine, gde nisu navodjeni nikakvi prihodi od poštanske službe.

Austrijsko Ministarstvo trgovine je 24. avgusta 1863. godine izdalo nalog Direkciji pošta u