Iz večnoga izvora : stihovi

Čujem lelek! dje gore prolama . . .»

Kao da tmušno nebo dopunu htede reći. Udari grom za gromom — jedan i drugi i treći. KO zamršeni konci prepletoše se munje... Zavesa nebesna crna raskri se na dve strane I dade prolaza suncu, da opet zemlji grane, I prospe jarku svetlost na cveće i na žbunje ... Mrak se sa zemlje diže, oblaci krenuše lako Vrh šuma, planina, reka, put mora i okeana, Da drugom svetu budu znamenja Božja dana, Da Božju silu pozna, pojmi i štuje svako... Nebo se očisti brzo, oblak je jedan samo Beo, ko grudva snega, pozlaćen sunčevim zrakom, Tiho, ko bela ladja, plovio zapadu tamo, Gde Lovćen podiže glavu nad Crne Gore mrakom. Na tronu tome belom, na tronu u visini Sedjaše Vladika Sveti u svečanoj crnini...

I glas se ponova začu: «Istorija djela sudi, što je čije svjema daje Nad svijetlim grobovima dobra djela vječno sjaje. Nad svijetlim grobovima često zloba bliuva tmuše, Al nebesnu silnu zraku, što Ć ugasit njine duše? Plam će vječno životvorni blistat djeci njine zublje

130 •