Nova Evropa

Tomazeo, već sam duboko religijozno ı filozofski nastrojen, ma iskrema osjećanja i poštovanja naprama asketskoj i katonskoj pojavi Pulića, te da sokoli da i dalje radi, premda mu je poznato kako da Austrija progoni: »Dio faccia comsolati i dolori di Lei, damdole virta a comsolare gli altyui dolori« (pismo iz Еттепсе, 26. ШП. 1874); 1 хадпје {25, aprila 1874): »Non vo che scorra il di di San Marco senza ringraziarla del domo avuto oggi appunto, e che ci rappresenta un imma/gine, cara а Те, ашта а те, Шппабте сће езргте il bello del buono a quanto me dicono occhi fedeli« {[Tomazeo је tada bio već slijep). Taj dalji rad mora biti u prepisci sa njegovim za godimu sfarijim drugom biskupom Štrosmajerom, djakovačkim vladikom (kod Jugoslavenske Akademije), јег је поlorna stvar da je Štrosmajer imao mpri svome radu u Dubrovniku tri umne snage nenaknadive vrijednosti i svijetla karaktera: Lukšu grofa Gučetića, „diplomirana agenta kod Sv, Stolice pri sklapanju konkordata izmedju Vatikana i Austrije; Nika Velikog grofa Pucića, čovjeka Кор је пајтапје napisao ali sve znao i sve naučenjake poznavao {počinjući od Кагфпаја па papinskoj kuriji do u ono vrijeme Žživućih istoričar&), te Dra. Gjura Pulića, svoga druga iz bečkog Augustineuma, s kojim je proživio mlade бофшпе 1839—1842, а za Којеба je — па glas o njegovoj smrti — odmah brzojavio kanoniku Crnciću u Rimu, da bude mrtvo tijelo preneseno u Dubrovnik, uz učestvovanje sviju dalmatmskih gradova, te je prvi dao jednu trećinu troška za izradu mramorne biste Pulićeve, Što se vidi u Kapeli na groblju Sv. Križa na Bonmovu,

Lukša Gučetić umro je u Arsini kod Епетоуа Karaf& (Сатана) 20, XI. 1871; Niko Veliki — u svojoj sjajnoj palačš {il} čin Vojnovićeve »Trilogije«) — 13. marta 1883; a Gjuro Pulić — dva mjeseca i 10 dama zatim, ti, j. 23, maja 1883, u Sveto-Jerolimskom Zavodu u Rimu, Čudnom igrom sudbine, ostalo nam je sačuvano i pismo Nika Velikog, koje je pisao Puliću na sedam dana prije smrti, a iz kojeg proizilazi koga je sve poznavao taj dubrovački gospar: »Fata viam inveniunt, Sono immperscrutabili i mezzi che il Signore ha decretato per adempiere la sua volonta« (»Sudbina će stvoriti puteve, Nedokučiva su sredstva koja je Bog odredio da izvrši svoju volju«), I kad mi danas otkrivamo plemenita i uzvišena nastojanja ovako velikih prosvjetnih umova, dok je smrt već svojom kosom za njima, — ne možemo a da se sa iskrenim udivljenjem i ganućem ne sjetimo, da su u ono vrijeme fi ljudi imali za ideal jednako politiku kao vjeru i kao ljubav, te da su bili zagrijani i čuvstvom гаупоргаудозн тагода, poštovanjem narodnih manjina, Jer, kad Pulić piše Tomazeu, da mu se svidjaju crkvene narodne popijevke na njemačkom je-

19