RTV Teorija i praksa

dostupna slušanjem gotovo samo preko masovnog medija radija? Akustička književnost - paradoks? Može li se radio-drama vratiti u dom književnosti odakle je krenula da ispita novi teren, i za književnost? Radio-drama onako kako se ona danas predstavlja u svoj svojoj proizvodnoj širini i nesređenom mnoštvu mogućnosti, izgleda da nije upotrebljiva ni kao isključivo književni predmet koji u središte stavlja tekst, ni za analizu koja se isključivo odnosi na akustičku pojavu. Radio-drama je rezultat procesa koji počinje kod autora a završava slušaocem. Za rasvetljavanje i predstavljanje ovog proizvodnog procesa bila bi pretpostavka: analiza teksta kao i korelacije i transpozicije teksta (ukoliko postoji) u akustičku realizaciju kao i njen prijem kod slušalaca, dalje, analiza funkcije ovog procesa u istorijskoj situaciji i u situaciji medija. Ovo je problematično kao teza. Pokušajmo sa diferenciranjem. Prvo: postoji više tekstova za radio-dramu nego akustičkih realizacija, Mnogi tekstovi ostaju fragmenti, neki od njih se na momenat pojave u dramaturgijama - i onda bez publikovanja nestanu i kao tekstovi za čitanje. Među njima verovatno ima tekstova koji vrede. To je potencijal za akustička ostvarenja. Drugo: postoje tekstovi za radio-dramu i postoje njihova akustička ostvarenja: radio-drama koju slušaoci slušaju. Nameče se analogija sa pozorišnim komadom: književno-umetnički tekst i interpretacija izvođenjem. Ipak je za radio-dramu ta analogija jedva upotrebljiva. Tekstovi za slušanje, izuzev malo izuzetaka, pišu se ;samo jednom (ne štampaju se, prim. Ur.) -