RTV Teorija i praksa

učenicima i kritičarima radio-drame. Ova protivrečnost može da ima različite uzroke, ne poslednji i taj što pojam književnosti nije nužno u sebi obuhvatio akustičku književnost, a pre svega što je za akustičku književnost kao novu umetnost elektronskog doba, razvijeno samo malo pojmovnih kriterija, određenih i sa stanovišta akustičkog, po kojima bi mogla da bude interpretirana. Što je tekst „literarniji” to je veča mogučnost da se i dalje ocenjuje po kriteriju pisane književnosti. Što je „neliterarniji”, što je više notiran sa stanovišta konstitutivnih akustičkih izražajnih sredstava, to je manja šansa da se adekvatno interpretira ako se ne čuje njegova akustička realizacija. Dok je alfabetizacija filmske estetike već dvadesetih godina otišla dalje nego što je poneki televizijski stvaralac mogao do danas da nadoknadi - opšteupotrebljiva gramatika radio-drame još je na početku. Režiseri, inženjeri tona, književni kritičari, kasnije autori-režiseri a pre svega i dramaturzi radio-drame stvorili su tokom godina osnovne pojmove iz prakse akustičkih ostvarenja i počeli da ih upotrebljavaju. Večinom iz adaptiranih filmova, pozorišta, muzike i književnosti. Ovim pojmovima se, bar grubo, mogu da analiziraju akustička dela, do sada nastala. Posle pedesetogodišnjeg iznađ svega kreativnog i mnogostrukog rada stvaralaca radio-drame na osnivanju jedne nove umetničke artikulacije unutar masovnog medija, sada je trenutak da se razvije adekvatan interpretacioni aparat koji bi odgovarao toj akustičkoj umetnosti. Tu bi nauci, posebno nauci o književnosti, pripala bitna produktivna funkcija u usmeravanju svog vlastitog interpretatorskog aparata kao