RTV Teorija i praksa

Najveći obim uvezenog programa je u okviru dečjih emisija (53%). Informativni, obrazovni, kultumi i religiozni programi su največim delom domače proizvodnje, mada situacija varira od stanice od stanice i u nekim slučajevima odstupa od ovog pravila. Gledano u svetskim razmerama, prosečan obim uvezenih programa sačinjava oko jednu trečinu ili nešto više u odnosu na ukupno vreme emitovanja. U svetu postoje zemlje koje su u velikoj meri zavisne od uvoza inostranih programa ali takođe i one sa relativno niskim procentom uvezenog materijala. Postoji težnja ka sve večoj razmeni programa unutar samih regiona pored več tradicionalnog dominantnog položaja manjeg broja zemalja izvoznica. Največi deo uvezenih programa potiče iz SAD i - mada u mnogo manjoj meri - iz Zapadne Evrope i Japana. Uglavnom se uvoze zabavne emisije, filmovi, sportski programi. U nekim regionima kao što je Latinska Amerika, tri četvrtine ukupno uvezenog materijala potiče iz SAD. U Evropi je regionalna razmena ustanovljena odavno. Unutar Zapadnog i Istočnog regiona više od 40% uvezenog programa potiče iz samog regiona. U Zapadnoj Evropi udeo američkih programa kreče se u proseku oko 40% od ukupnog uvoza, dok sovjetski programi čine oko 20% uvezenog programa u Istočnoj Evropi. Povečanje regionalne razmene primetno je pogotovo među arapskim zemljama i zemljama Latinske Amerike. U arapskim zemljama oko jedne trečine svih uvezenih programa potiče iz samog regiona. U Latinskoj Americi taj se udeo kreče oko 10 procenata. U Aziji i pacifičkom regionu, televizija je uglavnom koncentrisana u gradskim područjima, pogotovo u zemljama kao što su Indija, Indonezija, Malezija, Pakistan, Filipini i Tajland. Gledalac u Aziji u proseku može da gleda 10 sati programa dnevno. Taj se broj krece od 3 sata u Vijetnamu do 20 sati na Novom Zelandu. U Africi (bez severnog dela) televizija se tek razvija. Skoro polovina svih stanica ovog regiona nalazi se