SRĐ

Лука Ћеловић ВЕОГРАД Luka5cĆelović BEOGRAD е il batter senza tregua coi pesanti martelli il duro masso, a poco a poco disgredando, ansanti, le vertebre del sasso: nostra fede portar come un bel flore su l' elsa d' una spada: stringer le flle se un fratel ci muore, e seguitar ]a strada. Među onim nevo}nicima, koji u najtežem radu provode sav svoj život, bila je i majka naše Ade. Godinu dana pošto se rodi, izgubi Ada svoga oca. Majka, sama na svijetu bez prijateja, bez rodbine, odgoji Adu i brata joj znojem svoga lica, ustrajnim i postojanim radom svojih ruku. Radila je neprekidno za dvadeset godina u jednoj tvornici vune u Lodi. Svojim krvavo prišteđenim novcem dade Adu u školu. Dovršivši licejske nauke bude namještena — kako smo već spomenuli u Motta Visconti kao učitejica. U svojoj je majci imala Ada prvi i uajuzvišeniji ideal kreposne majke. Nezino požrtvovane, nezin rad, koji je za kćerku urodio tako dobrim plodom, osobito je djelovao na srce naše Ade. Bilo je pravedno, da se Ada u knizi, gdje se o majci pjeva, sjeti i svoje majke, tog anđela svoje mladosti, i da joj posveti barem jedan stih. A to je Ada i učinila. Svojoj je majci posvetila cijelu zbirku, a na po se jednu odu, u kojoj osobito oskače nena vruća Jubav prama sijedoj majci: Ti sogno. — A le gracili mani appoggi la testa che langue. Oh, mai cosi pallida, oh, mai cosi esangue ti vidi ne i tempi lontani. Tu ascolti il cammino de 1' ore, o madre, d'intense memorie viveado; e passano 1' ore, cadendo pesanti sul chiuso tuo core. E pensi a me sola, a me sola: con tutta 1' oscura energia di quella che t' arde mortal nostalgia chiamando 2ne sola, me sola. Oh, qui, dove perdutamente a un rogo d' amore la vita abbandono, ti grido: — Perdono, perdono, o madre diserta e cadente; —