Student

POLITIČKO DRUŠTVO I POIITIČKA MITOIOGIJA

DR ANDRIJA KREŠIĆ

Ideologiija »kulta ličnosti«, kac svdjest političko-ekonomske prakse razvijenog stupnja, pokazuje mnoge analogije s crkvenim dogmatizmom i to zbcg amiiogija iirmeđu crkvene i ove političko-ekonomske hijerairhije. Kao što se, na primjer, oblasni plan privredne izgradnje z\ r lači iz republičkog, a ovaj iz >aveznog plana, tako se deducira cjelokupna politika i politička misao. Na vrhu centralizovancxg mehaniizma političke privtede stoji svemogući i sveznaijući vrhovni političar-privrednik od kojega polaze sve močd (ovlasćanja) i sva znanja. On je bog u Ijudskom tijelu. Iz njegove apsolutne političko-ekonomske tunkcjje i samosvijesti izvode se sve druge funkcdje d znanja drugih, po klasičnim princdpijma dedukcije i racionalističke aealize. Tako je na zemlji uspostavljen sktem ođnosa koji je u hiišćanfkoj teologijd zamišljen kao nebeska hijerairhija, uspostavljeno je »carstvo božije na zemlji«. Crkvena hijerarhija je takođe ovozemaljsko »drugobiće« apsolutnog duha. Analitićki sudovi, prema Kantu, ništai ne dodaju subjektu kojd se saznaje već iznose na vidjelo ono što on već sadrži. Isto tako ne može se nišsa dodati božanskom sveznanju, niti znanju apsolutnog vlacuura kao jedinog subjekta. Stoga drugima preostaje samo da ponavljaju njegove misli (cita*lomanija), da iz tog jedinog izvora crpu vlastitu misao (dedutkcija) koja, naravno, ne može bdti originalnai (dogmatdzam). Teološki dogmatiizam stoljećinja je pntiskao duhove i sprecavao nauku i duhovno stvara-

laštvo uopšte. Isto tako je staIjinističkd dogmatlzam neposredni krivac za dugogodlčnju steriilnost naučne misli i duhovne djelatnosti uopšte, utoliko više ukoIdko je ta djelatnost bdla politički relevantnija. Kao što je duhovna diktatura crkve bUa» zasnovana materijalnim bogatstvom srednjevjekovne crkve, to jest crkvenom ekonomijom, tako je i politička diktatura staIjinizma) nad duhovnim žiivotom u SSSR-u bila osnovana dovršenim sistemom političke ekonomije. Cijeli aparat države-privrednika djelovao je kao organiizam jedinog apsolutnog državnika. Silično je i crkva bila definisana kao »tijelo gospodnje«. Kad je insdistirano na tome da partija nije činila političke greške u periodu »ikulta ličnosti«, onda je to bdlo tačno utoldko što nije ni bdlo partijske ili neke druge poMtike osim one politike koju je inicirao apsolutni politički subjekt na čelu centrailizovane države i partije. Utoliko partija nije ni odgovarmj za politiku u znaku »kulta lićnosti«. Ona je djelovala samo po volji vođe, kao njegov organ iili »transmii&ija« da se poslužimo nijegovim omiljenim terminom. U hrlišćan&kom kultu apsolutnog boga bilo je mnogo pobožnih asketa, tj. vjemdka koji su biiii više odani bogu nego sopstvenom Ijuidskom životu. U »kultu ličnostd« takođe se jaivIjao svojevrsni podanički masohizam koji je po sopstvenoj inicdjaitivi doprinosio da se taj fciilt razvije do razmjera podanićke patologije. Svaikojaki ka-

rljeristi i politički ortodoksi stalno su bili utakmicom podaničkog udvaranja svemogućem i sveznajucem vladaru i njegovim opunomoćenicima, tj. funkcionerima uopšte. Sve su radiili za njegovu slavu kao što pobožan hriišćaniin sve radi »za slavu božiju«. Zato su vjemici i podanici utoliko manje ličnosti utoliko su više objekti na raispolaganiu jeddne ličnosli apsolutnog vladara. Stanje »kulta ličnosti« je, prema tome, stanje bezličnosti lica koja obožavaju vrhovnu ličnost politike. Crkvenaj inkvizicdja progonila je i uništavala jeretnike i po pravllu je bila znatno surovija prema ovim buntovniciima u samoj onkvi nego prema inovjercima. Staljinov aiparat se takođe Gilužio reprcsalijama, pomoću sopstvenog sudstva i bez suda, i takođe je bio surovijl prema opozicionarima unutar sopstvenog pokreta, prema drugov'ima >po klasnoj borbi, nego prema ikJaisndm neprijateljima poslije ukidanja njinove vlasti. Na ekonomskoj sili srednjovjekovne cnkve cvetala je njena vlast nad Ijudskim dušama

teološka diktatura Filozofija je bdJa »služavka teologije«. Iz svetog pisma koje je važilo za apsolutnu istinu zato što se pro•povjedalo kao objavljenje božije mudrosti izvodilai se sva mudrost ovoga svijeta. Ova božja riječ postala je jedina inspiracija i okvir za sve umjetnosti. Upravo, cjelokupna sfera duhovnog životai bdla je maksimalno teologizirana. Isto tako na bazi poliitičke ekonomije staljinističkog tiipa bila je krajnje politdzirana cjelokupna oblast duhovne djelaitnosti. Fiilozofija je svedena na nivo prigodnog političkonovinarskog uvodnika, na apologetsiki komentar političkog progi'ama, na beskrajno variranjei ponavJJanje jedne šeme »dijamata« koja je izišla iz pera »četvrtog klasika marksizma«. Službenu liniju teorijske bdoJogiLje odobrio je, po Lisenkovom izričitom priznanju, centralni komitet partlije. Jeddni zadatak dru■štveno-istoryskih nauka sastojao se u potvrđivanju postojećeg ■stanja političke diktature, a glav ni anrgument je misao politdčkog autoriteta, Književnost je degradirana na nfivo reportaže i poli-

tioke »agitke«. Na slikarska platna i freske popeli su se politički sveci, a umjetnička mašta kretala se u okviru tehničkih mogućnosti za idealizaciju novih svetačkih prilika. Pojavila se čak i arihtetkura koja podsjeća na gotske katedrale zbog sličnosti funkcije i inspiracije. Ukratko, politička diktaitura u praksi dopunjavala se totalnim politiziranjem duha da bi bila apsolutna politička diiktatura. Staljinizam je ateistički negirao klasičnu religiju spuštajući je na njenu ovozemaljsku osnovu, aili je apsolutizirao tu osnovu kao materijalizovanu religiju. Bog je sdšao s neba na zemlju i sada je odatle vršio svoju apsolutnu vlaet. Stiarnom apsolutizmu ne sviđa se bilo kakav drugi apsolutizam, makar bio i u trancendentnoj idealnoj sferi, već je i ova sfera morala ići na ruku apsolutizaciji date političke realnosti. Popovi su se saživjeli s političkim apsolutizmom lako što su svoju tradidonalnu religiju taokđe unekoliko poliitizirali. Uostalom, Rusija je odavno poznavala spregu između vrhovne državne i crkvene vlasti. Tako su ostale šanse i za tradioionalnu religioznost. Po istoi isključivosti politiČkog apsolutizma bio je anatemdsan i Hegel kao filozof aipsolutnog duha mada je staljinizam predstavljao konsevkentno ostva renje Hegelovog idealizma, posebno što se tiče Hegelove filozofije državnog prava. Progonjeno na riiječima (osuda »deborinaca« tridesetih godina, ŽdanovIjeva osuda istoričara filozofije Aileksandrova posMje rata), he-

gelovstvo je faktično vladalo u vidu nasilja apsolutnog političkog duha subjekta nad društvom objektom. Društvo je lišeno suvereniteta tako što je jedino suvereni vođa iskreno uobražavao da je sam personifikaoija narodnog suvereniteta. Apsolutni subjekt politike bio je i sam žrtva političke mitologije u kojoj stvari nisu ono što stvamo iesu. U ovom mitološkom raskoraku između riječi i stvamosti obični politički pragmatizam, odjeven u marksističku terminologiju, važio je kao istinski marksizam. Politička diktatura u vidu »kulta ličnosti« važila je kao diktatura proletarijata. Sukob između oficijelne politike i društva revolucije, koji se razvio do masovnog političkog terora, predstavljao se kao klasna borba između proletarijata i buržoazije. Najzad, cijelo političko dmštvo važilo je u vlastitoj svijesti kao pravo društveno dmštvo ili socijalizam. Skolastički dogmatizam nije mogao da ne nailazi na otpor zdravojazumnog empirizma i skepse koji su mu najzad morali doči glave jer je svafcidašnji život Ijudl sve očiglednije protivurječio vjeri l teologiji.. Vrlo slična sudbina zadesila je i staIjinistički dogmatizam. Politička »jeres« koja je smšila mit o Staljinu takođe je inspirisana svakidašnjom životnom empirijom a posebno praksom same političke ekonomije. (Iz knjige »Politlćko druStvo i politlćka mltologlja«. Knjiga je napisana <963. i biće uskoro objavljena)

Prvo što ovde treba da se nauči jeste; STAJATI ISPRAVNO

LIST BEOGRADSKIH STUDENATA GOD. XXXII 15. OKTOBAR 1968.

UOVOM BROJU: ŠTA DA SE RADI? 3. i 4. strana STA JE SVE DO SADA UČINJENO ZA STUDENTE 5. strana

PISMO JEDNOG GLUPAKA REDAKCIJI »STUDENTA« 7. strana PRIJATELJSKO ÜBEĐIVANJE 10. strana