Branič

БРОЈ 12. Б 1> А II II Ч. доцније, иоеле извршеног дела, еамо да би лоио» аадржао узету етвар, такво дела нз зове ее у" етароме еиглееком казненом нраву ,,го1)1) гу." Кад би дакле неко 1!ећ украо какву ствар, на ухваћен на делу крађе, кад бп употребио сплу илн претњу нротив личности, да бн утекао и етвар одиео, то не би било разбојнпштво (гођћегу), но етаром енглеском казненом ираву. Мп ово за сада само иаиомпњемо; а доцније ће мо казатн како се такво дело карактеригае у новијем енглеском казненом нраву, као и у казненом праву других народа, па ћемо тада казати н наше мишљен,е о томе. Међу тнм савршено други зиачај пма сила нли иретњч ирг одузећа ствари. Јопт Рнмљани сматрали еу то као чињеницу тетике кривице. То ее види из овог текста у римеком ираву: „([цј Vип гајнп!: 1'аг јтрго1>*1 г ез<е \1(1ећ1Г и (који силом отима, тај вршп краћу тежог облика). То иачело нрешдо је из римског права п у ка шена права осталпх народа тако да данас важн као нравило казненог права у онгате: да се свако одузиман>е кретне ствари, које би бпло извршено помоћу епле плн претње протнв личиости, сматра као тетка кршшца. V томе су казнена права разних народа сагласна; а што једии то зову разбојништвом^- а Еиглези н неки други на нротив то увршћују у ред тешких крађа, — то су особиие, чију правилност или иеправилност оценићемо доцппје. Но најпоеле, звало се то дело разбојн1Ш1твом, илп само тешком крађом, у сваком случају нужно је, да ее зна, шта се разуме под оном еилом или иретњом као чињеницама, које дело карактерншу тако тешко. По што се ми овде бавимо нарочито еиглееким казненнм нравом, то ћемо наравно, најпре казати, шта око говорп о тој сили нли иретњи; а тек иосле тога казаћемо, како то дво1*е треба ценити но науци у онште. Говорећи о тој сили или нретњи као чињеппцама за карактеристнку разбојништва, енглееко казнено нраве, раснравља три питања као нужна за ностојање разбојнпштва. Прво 1е пптањз у томе: колика би требала да буде та еила или претња, те да би могла да буде основа за онако тешку ка-