Branič

НЕКОЛИКО РЕЧИ О ЗАКОНУ И ТАКСАМА

893

Чл. 32. зак. о таксама, поред г;ећ наведенога противан је како теорији казненог права, тако и нашем казненом закону. У њему се вели, да ће онај, који прави или протура лажне марке, поред казне која је прописана у казненом закону за прављење или протурање лажног новца, т. ј. поред робије, бити кажњен још и новчано 60 иути онолико, колику вредност изпосе наирављене или иротуране лажне марке. Нротиван је зато и у томе, нгго се њиме, за једно исто дело, изричу ове самосталне — главне — казне, (робија и новчаг.а казна), а уз то и једна треГм сиоредна — губитак 1рађанске части — § 8 кр. зак.) што не сме да буде; јер је то противно утврђеном правном правилу: поп 1)18 1П 1с1ет. Поред тога, ова и оволика новчана казна, поред осталих већ казни била би, у многим елучајевима, то што и сама конфискаиџја кмања\ значило би, дакле, казнити и невину породицу кривчеву, што је, такођер, од свију криминалиста и законодаваца образованих народа осу/јено и одбачено. У чл. 21 и 43, који говоре о застарелоети права државе за наплату таксе, вели се, да то право застарева за иет година од када је таксу требало платити по наредби мш по осуди за казну, но да сваки рад власти за наплагау гаих такса арекида ту застарелоаа и да она почиње и онова да -тече од иоследњег рада власти за наилату. Дакле, ио тим прописима, право државе да нанлати ирвенствено какву таксу, коју је неко некада требао да плати, може да траје, тако рећи, до страшнога суда; само ако сваке четврте или пете године надлежни државни органи зачепркају по дотичним актима — предметима!! А сме ли и то да буде? Не сме! Ва све без разлике ствари и послове, било грађанске било кривичне ирироде, застарелост мора да има тачно обележене крајње гранигре, ма се она ирекидала или ме; јер би