Delo

392 Д Е Л 0 (ултра виолетни), који се оком више не могу опажати. Ту етер трепери све живље н живље, таласна кретања што их он тако производи бпвају све бржа, кожа их наша више не осећа, око их више не види и ни један их орган наш више не опажа, једпно нам пх обелодањује фотографија. Тај, да га назовемо етерски клавир има данас дирке за 16 октава, од којих само једна октава одговара светлосном треперењу. А однос тих октава је на жалост, такав, да, кад би хтели на том „музичком ннструменту“ (етру) засвирати средњу октаву, морамо претходно додирнвати све раније дирке и одсвнрати све претходне октаве. Другим речма: светлост се не може појавитн без топлоте. Пређимо сада из светлосне у електрпчку област. Ту нам опажање непосредно открпва појаве, код којих посредује време (као и у акустици): то су т. зв. алтернативне струје. А какве су то струје? Кад се снроводном жицом вежу два електрична тела, која се одржавају на различном нивоу т.ј. која имају разлнчит електрички напон: тада се између њих јавља струја. Та се струја обелодањује на разне начнне, она загрева жицу (што се каже, да жица даје отнора струји) и у исто време у околној средипи, ко.ја се понаша као нзолатор, развија магнетско поље. Тај се утицај познаје по магнетној игли, која се, обешена о танак конац и прпнесена таквој жици, покреће под утицајем струје што иде кроз жицу и тежи да се постави у положај тако, да јој дужина будеуправна на правац струје. То је познатн Ерстедов оглед. Кад се разлика нивоа одржава постојано и струја је иостојана, спољно поље не мења се, ослобођена топлота за једпннцу времена непроменљива је. Увођење струје у спроводник захтевало је претходно извесну потрошњу рада, која је у толико већа, у колико је већа сама иоврпшна, што је захвата кондуктор. Према томе, у калему са врло великим бројем завијутака жнце, та количина рада може бити веома велика, анарочито још акому јеосновица(језгро) од гвожђа. У том смислу и при такој направн може се доћи до тога, да се струја н заустави. Дакле се може рећн: спроводнпк којим иде струја, има нзвесну инерцију, која је назвата „селфиндукција снроводника“. Псти је случај на ир. п код ветрењаче: да би се код какве тешке ветрењаче постигла једнака крајња брзина, нотребио је нретходно велика количина рада, а кад се то већ постнгне, троши се само онолико, колико треба за одржавање тога стања. Тако је исто и код топлоте. Да се на пр. неко чврсто тело истопи, потребна је из-