Delo

АНА КАРЕЊИНА 423 чање о подробностима сусрета, јер он је не питаше већ само натмурено гледаше у њу. — Врло ми је жао што ти ниси био, — рече она. — Али не усоби... ја не бих била тако природна у твом присуству... Ја сад црвеним много више, много, много више, — говораше она, црвенећи до суза. — Него да си могао гледати кроз рупицу. Правичне очи рекоше Љовину да је она била задовољна собом, и он се, без обзира на то што је она црвенила, одмах умири и поче је распитивати, што је баш она и хтела. Кад је сазнао све, шта више до оне подробности да само првог секунда није могла да не поцрвени, али да јој је затим било тако просто и лако као са човеком с којим се први пут срела, Љовин се сасвим развесели и рече да му је врло мило и да сад неће урадити онако глупо као на чзборима, него ће се постарати да при првом сусрету с Вронским буде што може предусретљивији. — Тако је мучно мислити да постоји човек, готово непрнјатељ, с којим је тешко сретати се, — рече Љовин. Веома, веома ми је мило. II — Дакле сврати, молим те, до грофице Бољ, — рече Кити мужу, кад овај у Једанаест часова, пре него што ће отићи од куће, обиђе жену. — Ја знам да ћеш р^чати у клубу, тата те је уиисао. А шта ћеш радити до ручка? — Само идем до Катавасова, — одговори Љовин. — Зашто тако рано? — Обећао је да ме упозна с Метровом. Хтео сам да разговарам с њим о моме раду, то је познати паучник петроградски, — рече Љовин. — Да, то си ти његов чланак тако хвалио? Но, а носле? — рече Кити. — Свратићу још можда у суд по сестриној ствари. — А на концерат? — упита она. — Та куд ћу да идем сам! — Не, иди, иди; дају се ове нове ствари... То те је тако интересовало. Ја бих неизоставно пошла. — Ја ћу на сваки начин свратити кући пред ручак, рече он, гледајући у часовник. — Обуци реденгот да можеш право свратити до грофице Бољ.