Otadžbina

34»

В Е Р Т Е Р

257

Бригадир Вељко поклопи своје карте на сто и метну руку на њих : — Мени још пет, рече полако своме друштву. Онда се само лицем окрете <( дуелантима в и викну: — Господине поручниче! — Извол'те господин мајор ! одговори Васиљевић, и спјсти руку и сабљу. — Овамо сабљу ! Васиљевић ухвати своју сабљу за оштрицу, а балчак пружи бригадиру. — У хапс ! рече бригадир, и показа руком на једну побочну собу. — Разумем, рече Васиљевић и с једним врло некоординованим «левокругом» уђе на врата, која су му п оказана. Бригадир балчаком лупи о сто, не дижући руке с карата. Момак дође. — Нека се закључа ова соба а кључ нека се мени донесе. На, остави ову сабљу.... Плаћате ли ? Играчи помешаше карте. Бригадир згрну паре и поново, као човек који је издангубио, стаде журно мешати карте, а преко рамена говорити Јанку : — Ја не знам, господине, шта сте ви ту дошли само да кварите друштво ! Па после узели сте моју сабљу, као да је то шта је бољи ?.... као да је то општинска ствар коштају обе три динара ! Јанко тури сабљу у корице и пође нешто сплетено да се извињава. Катанић га поверљиво повуче на страну. — Оставите се, није потребно ! Идите боље кући! Ви сте види се јако поштен и ссетљив човек! Јанко би га чисто загрлио. У овој неприлици гле како му се пријател>ски јавља човек готово непознат. Он већ хтеде да сузама брани своју невиност,