Ritam

THE NEVILLE BROTHERS

Kao i nxnoga druga „otkrića sezone” i NEVILLE BROTHERS su već godinama bili tu, potpuno neprepoznati kao grupa koja posedpje onu supstancu što odvgja genÿalne grupe od dobrih. Godinama unazad i sa veoma promenjjivim uspehom sastav je gradio svoj put kroz lavirinte popularne muzike dok пце do savršenstva doveo svoje nadrealno soulizirano pevanje, čyi temejji su jednako u gospelu, rhtyhm and bluesu i voodoo religioznosti. Ploča godine ili ne Neville Brothers u fînoj ambÿentalnoj produkcÿi Daniel Lanoisa (učenika Briana Enoa) dosežu na „Yellow Moon” onu tačku na kojoj se muzika i nebo sustižu, postavjjgjući novi graničnik u razvoju i bele i erne pop muzike na prdasku u novu decenÿu.

CRNA BRAČA PEVAJU Unekom budućem registru američke popularne muzike, osamdesete bi vrlo lako mogle ostati zabeležene kao decenija sukoba izmedu romantike i realnosti. Romantiku su zdušno proizvodile i isijavale stotine belih rock’n’roll sastava u očajničkom pokušaju da vrate ono što se vise ne može vratiti - vreme, i produže deceniju koja se završila рге 19 godina, odnosno go■ dinu od čijeg je fizičkog кгаја proteklo 12 leta. Međutim, realnost osamdesetih svakim novim danom glasi: Sjedinjene Američke Države postaju najveća zemlja Trećeg Sveta. Upravo su imigranti i obojeni, uz bele post-hardcore grupe, bili ti koji su američkoj muzici vratili dostojanstvo i udahnuli nov društveni smisao. Od poletnih tonova meksičkih kancona Los Lobosa, tragičnih u svojoj орогој radosti da tragičnije ne mogu biti, ргеко svesti rođene iz učenja Malcoma Х-а i Louisa Farrakhana da SAD nisu stoprocentno američke, već i afrikanizirane za procenat cmih Ijudi koji hodaju njenom zemljom, do najnovijih, ne same duhovnih veza koje se uspostavjaju između imigrantskih matica i doseljeničkih geta rezultirajući novim muzičkim hibridima kao što su latino-house ili ragamuffin rap, potvrdivanje Amerike kao multirasnog i multikultumog konglomerata a ne zemlje anglosaksonske veéine je nešto što se nezaustavljivo dešava i neumitno osvaja svest Ijudi. Poslednji, kapitalni dokaz ovih teza zove se „Yellow Moon” The Neville Brothersa i predstavlja jedan od najkompletnijih muzičkih iskaza o američkoj realnosti još od yremena ploča „There’s A Riot Going On” Sly And The Family Stonea, „Superfly” Curtisa Mayfielda i „What’s Going On” Marvina Gayea. Postojbina The Neville Brothersa je New Orleans, grad koji poseduje auru jedne od centralnih slika mitske Amerike. Međutim njegova živopisna rasna i kulturna izmešanost predstavlja idealni mikrosvet američkih osamdesetih, raspetih između anglosaksonske tradieije i obojene glasnosti . Smešten u sreu delte Misisipija, New Orleans je mesto na kome su afrički robovi prvi put dodirivali osvećeno tlo Novog Sveta, rađajući autentičnu, lokalnu afro-američku tradiciju. Čak i kada je svaki vid kultume samosvojnosti cmih robova u čitavoj Americi bio zabranjen, njegovim ulicama su odjekivali blasfemični zvuci tribalnih ritmova nadjačavajući larmu trgovaca robljem najrazličitijeg porekla (englesko, španskog, firancuskog, karipskog) koja je dolazila sa trga Place Du Congo. Uz pratnju religija, koje su uključivale „etablirane” hrišćanske konfesije kao što su katoličanstvo,

32