RTV Teorija i praksa

п Umberto Eko, Uvod, u; Estetika i teorija informacije, „Prosveta”, Beograd, 1977. str. 27.

-'2 Мах Benze, Ibid., str.22o-

'з Мах Benze, Ibid., str.22o.

м Navodi ga u svojoj Estetici Мах Benze.

120j

neprevodiva, koja „formuliše u velikoj meri neprobabilan označavajuči niz (dvosmislen u odnosu na pravila koda kao sistema koji kodifikuje) čiji je cilj da sugeriše neprobabilna i mnogostruka značenja.” ll Njena moč doseže dotle da je kadra da „pripremi stanja” (subjektivne stavove) kao i da omogući primaocu da „bude uključen u jednu interpretativnu avanturu”. Dakle, estetička informacija nosi sobom i „proces informacije i proces refleksije”. l2 Na svom višem dijalektičkom stupnju estetička informacija u procesu konkretizacije estetskog predmeta, u ovom slučaju radio-dramskog umetničkog dela, prelazi u estetičku komunikaciju. U tom momentu konstituiše se „metafizički trostruki odnos svijeta, kojemu odgovara, trovaljana logika”. 13 Dmgim rečima, na temeljima polisemije (višeznačnosti) koda, a svaki estetički kod, pa samim tim i estetičko-informaciono-komunikacioni kod radio-dramskog umetničkog dela, je višeznačan, otkriva se trovaljani pojam estetičkog komunikacionog identiteta koji, prema Gothardu Ginteru, 14 (Gotthard Giinther) sadrži ove elemente; 1. identitet bitka, 2. identitet refleksije 3. transcendentalni identitet. Budući da smo u ogledima koji su prethodili ovom analizovali prva dva stupnja identiteta i došli do određenih zaključaka pa stoga zainteresovanog čitaoca upučujemo na te radove (v.fusnotu broj 2 ovog rada), to čemo se u ovom radu nešto više zadržati na trečem pomenutom identitetu transcendentalnom. Ovaj treči transcendentalni identitet - koji pominje Gothard Ginter (koji srečemo i u jednom drugom kontekstu - kontekstu lingvistike i teorije komunikacija a pominje ga Roman