RTV Teorija i praksa

radio-dramskog umetničkog dela neprestano upućuje na svet Drugog i da, s obzirom na svoju ontofenomenološku strukturu, ima stalnu „potrebu za osnovnom moči da se okrene ka ... kao onome što stoji nasuprot’ (M. Hajdeger). Biče radio-dramskog umetničkog dela i svet Drugog obrazuju izvornu korespondentnost - što predstavlja polaznu osnovu za mogučnost jedne hermeneutike radio-dramskog umetničkog dela. Interpretacija/tumačenje i razumevanje radio-dramskog umetničkog dela kao hermeneutičkog problema ukazuje pri tome na unutrašnje mogučnosti razumevanja samog biča rađio-drame. Pozicija sa koje smo vršili analizu bila je tradicionalna ontologija, jezičko-analitička filosofija i hermeneutička fenomenologija estetskog bitka (M. Hajdeger, H.G. Gadamer, K.O. Apel). Prva naša premisa od koje smo pošli glasila je da se ontološka prezencija radio-dramskog umetničkog dela zbiva kao tekst zvukopis u trenutku konkretizacije (izvođenja). Konkretizacija implicira jedan Znak. Znak koji je polifoničan pri tome je na svim nivoima upučen na Drugog i ka Drugom, Na taj način objavljuje se izvorna korespondentnost na osi radio-dramsko umetničko delo / Drugi; upravo ta korespondentnost suštinski implicira potrebu za razumevanjem i tumačenjem radio-dramskog umetničkog dela. Univerzalni horizont odakle je moguća interpretacija jeste jezik. Jezik se u našem kontekstu, na liniji Hajdegera i Gadamera, shvata kao „jedinstveni proces događanja iskustva i otkrivanja sveta”. Jezik raskriva jednoznačne pozicije dvaju horizonata i to; horizonta teksta i horizonta interpretatora. Na planu jezika zbiva se samorazumevanje radio-dramskog umetničkog dela. Ukoliko je „jezik kuća bitka” (Hajdeger) utoliko je i jezik radio-dramskog umetničkog dela samorazumevanje njegove biti, njegove ontološke pozicije. Zasnivanje hermeneutike radio-dramskog umetničkog dela u stvari je put ka njegovom jeziku, Dalji proces razumevanja i tumačenja radio-dramskog umetničkog dela vodi ka razumevanju izvorno tekstovnog sveta koji se u suštini nalazi u „ustrojstvu elemenata” a u krajnjoj liniji jeste „beskonačni perfektibilitet Ijudskog iskustva svijeta”. Tumačiti izvorno tekstovni svet radio-dramskog umetničkog dela znači, kako kaže Pol Riker, „nadovezivati novu besedu na besedu teksta”. To povezivanje beseda ne znači ništa drugo do izvornu, ontološku otvorenost rađio-dramskog umetničkog teksta prema svetu Drugog. Obe besede, beseda radio-dramskog teksta i beseda interpretatora, imaju karakter beskonačnog ostvarenja, Položaj naspramnih beseda je takav da tu jezik dolazi do svog fundamentalnog

25