RTV Teorija i praksa

Ako niste prisutni, prema inloraiaciji se odnosite kao vjernik prema vjeri.” l3 Biti prisutan makar u jednom malom dijelu dcgađaja i zbivanja o kojima televizija svakodnevno informiše - očigledno je nemoguće. Ta če nemogučnost postajati sve izraženijom s obzirom na usložnjavanje događajnog, kao i s obzirom na stalno pomjeranje granica koje dijele ono o čemu $e freba i ne teeba informisati masa gledališta u korist prakse objave informacija o svema Biti informisan o tome „svemu” je uslov svakodnevnog bitisanja i djelanja (tako i uslov društvenosti) te je to jedna od osuđenosti savremenog čovjeka. Pošto je teievizija jedino.sredstvo koje nas svakodtievno informiše o događajima, prezentirajući nam što je moguče više „autentičnog filmskog i televizijskog materijala”, cdnosno snimke događaja, to ona samim tim pretenduje na zadobijanje najviše povjerenja u masi gledalaca, u istinitost prikazanog. Bez obzira na razne prednosti objavljivanja informadje o događaju u drugim sredstvima javnog informisanja mase (recimo u dnevnim i periodičnim novinama - više prostora za analitičkiji prilaz događaju, mogučnost čitsoca da prostudira objavljeno, napisano, i da dalje rsadgrađuje svoje saznanje polazeči od navoda koji se u pisanom tekstu objavijuje, itd.), ukoliko se u masi gledališta želi postići efekat vjerovanja u istinitost informacije, televizija se tu postavlja kao nezaobiiazni, odnosno primarni medij. Mada strogo ograničena vremenom, a stoga i sa mnogim nedorečenostima (sve to ipak odlazi u etar), teievizijska inforniadja je ona kojoj se najviše vjeruje, koja se uvažava. I tako je svugdje gdje televizijsM centri i aparati postoje, bez obidra na specifičnosti društveno-politiCMh sistema i položaja jedinM u njima. Vjerovatno je ta činjenica bila povod Makiuanu (M.McLuhan) za zaMjučivanje o televiziji kao sredstvu stvaranja opšte kosmičke svijesti ijudi Zemlje ujedinjenih u velikom elektronskom polju. TelevizijsM gledaiac se navikao na „vjernost” teieviziji. Prvo je stekao naviku da gieda televiziju, a onda naviku da vjemje u prikazano na malom ekranu. S druge strane, televizija jr hoće i žeii da udovolji željama” svojih gledalaca te vrši razne ankete (posebno popularne su blic ankete) da bi dobila pohvale zato što je napravila seriju ili emisiju po želji i afinitetima gledalaca. Međutim, televizija ide i dalje pa poneMm svojim ispoljenjima tek „otkriva” samo nejasno naslučene i negdje pritajene želje gledaiišta. Ona se tako stavlja u funkciju „osvještača" unutarnjih potreba individue dobro „vezane” u masu. Ako je

' 3 Đžeri Mender, „Četiri argumenta za ukidanje televizije”, „Oko”, Zagreb, 8-22, ožujka 1579, str. 15.

54