RTV Teorija i praksa

glas radio-dramskog kazivača određuje kao prisustvo ~sa svim pod-odredbama koje zavise o ovoj općenitoj formi i koje u njoj uređuju svoj sistem i historijalnu zavisnost: prisustvo stvari pogledu kao eidos, prisustvo kao supstancija/esencija egzistencija/ous/a, vremenito prisustvo kao tačka (stigme) sada ili časa (nun), prisustvo po sebi cogita, svijesti, subjektiviteta, su-prisustva drugog i sebe, intersubjektiviteta kao intencionalnog fenomena našeg Ja itd," (Denđa, str. 21), Ono što Derida naziva logocentrizmom bića bivajućeg koje je glas cogita mi, takođe, ali sada izvedeno iz logocentrizma prisustva glasa unutar konstitutivnog sistema radio-dramskog dela, nazivamo drugim imenom - isto: totalitet radio-dramskog umetničkog dela kao implicitnu filosofiju prisustva. Na taj način istina radio-dramskog umetničkog dela, njen smisao mišljen u logosu, raskriva se kao „bliskost glasa i bića, glasa i smisla bića, glasa i idealiteta smisla" (Derida, str. 20). Jer filosofija prisustva („izvesni prezent govora“) koreni (zasniva) metafiziku radio-dramskog umetničkog dela u njegovom totalitetu koji se obznanjuje u epistemičkoj razlici označitelja i označenoga a što nije ništa drugo do samo lice Znaka. Ovo lice Znaka deluje u nodručju „čiste inteligibilnosti“ i „ostaje okrenuto prema rečima“ (Derida, str. 22). Pojam znaka je ovde, kao i kod Deride, egzemplar, čime se istovremeno označava njegova „metafizička pripadnosf'. Njemu prethodi „istina ili smisao već konstituirani kroz elemenat i u elementu logosa" (Derida, str. 23). Iz rečenog proizilazi da radio-dramsko umetničko delo jest prirodni i metaforički kontekst logosa čiji je bitni čin određenje bića kroz komunikaciju i, u isto vreme, uopštavanje sopstvenog intencionalnog smisla,.čak ako taj smisao nema referent u obliku stvari ili stanja koje prethodi ili koje je spoljašnje." Filosofija prisustva u kojoj se temelji figurativni i ontički smisao radio-dramskog dela raskriva lice Znaka kao metaforu unutar perfomativne komunikacije koja se odvija u trenutku izvođenja radio-dramskog umetničkog dela. Ovaperfomativna komunikacija ne saopštava samo intencionalni smisao, kako je malopre rečeno, već upravo vuče neposrednosti čistog i tekućeg govora kojim se izražava „istina u duši“. Performativna komunikacija koju izlaže radio-dramski znak nije nekakvo „okasnelo prisustvo“ logosa u funkciji govora, već je govor sam u razlici spram polja perpcepcije Dnjgog. ita razlika uvek egzistira ali se uvek i prevazilazi ~pod pretpostavkom da (radio-dramsko) pismo postoji“. Postojeći je, dakle, „izvestan apsolut odsustva“ koji se ispoljava u distanci između lica koje govori i primaoca. Budući da je smisao rečenog u

55