RTV Teorija i praksa

radio-dramskom tekstu ponovljiv (iterabilan), to se razlika uvek savladava na način uvek novog posedovanja istine Drugog koje. takođe, počiva u razlici spram istine pošiljaoca рошке. Izvestan apsolut odsustva, ponovimo, uvek je egzistentan u funkcionisanju radio-dramskog Znaka. „Glas se čuje“ - veli Derida - „а to je nedvojbeno ono što se naziva sviješću pnmjereno sebi kao apso'utno brisanje označitelja: čista samonaklonost koja nužno ima obiik vremena i koja izvan sebe, u svijetu ffi u .realnostf, ne dobiva nikakvu sporednu oznaku, nikakvu bit izričaja tuđeg njegovoj vlastitoj izvornosti. Го je jedinstveno iskustvo označenog koje spontano samo sebe stvara iznutra, a pri svemu tome, kao označeni pojam, u elementu ideali'eta ili univerzalnosti“ (Derida, str. 30). Ali, ne pretemjrno! Ipak, praktički i teorijski u jednom opštem nasleđu radio-drame „glas izvorišta ne čuje se“ prilikom emitovanja radio-drame. Za nesporazum uvek možemo „okriviti" snagu metaforičkog prenosa i logocentrizam. „Zov bitka“ utem logosa moguće je čuti jedino u lirskoj pesmi. U drugim književno-umetničkim rodovima i vrstama dozvoljavamo samo tek mogućnost dostizanja pitanja o bitku. Јег, kolikogod radio-dramsko umetničko delo bilo u svojoj biti jezičko, toliko ono nije u prvom redu apsolutno svodivo па „iskustvo jezika“ koji je jedini odgovoran da u svom umetničko-metaforičkom prenosu bude „glasom izvorišta", odnosno „glasom bitka“. Radio-dramsko umetničko delo jezičko je tek ukoliko razotkriva „metafiziku prisustva" u krugu pisma, ali da bi postalo ontičko-ontološka izvedenicaka bitku ono bi moralo da ima i povesno određeno značenje. Опо ovo povesno određeno značenjeuontičko-ontološkom smislu nema, budući da se doslovce određuje, kako u praktičnom. tako i u teorijskom nivou, kao „izvesni prezent" unutar filosofije prisustva. Jer, a to Hajdeger (Heidegger) veli i potvrđuje Derida, ~bitak se stvara kao povijest tek po logosu i izvan njega nije ništa". Budući da radio-dramsko umetničko delo nosi ostatak svoga prisustva i izvan logosa, to ono niukoliko пе može biti u povesti estetika jezičkih umetnina nosilac izvorišta. S druge strane, radio-dramsko umetničko delo nosilac je samo strakture subjektiviteta koja se kao lingvisitčki oblik ukazuje izvan bitka-logosa. Radio-dramsko umetničko đelo može biti eksteriorizacija subjektiviteta ali se njegov vidljivi jezik (ćujni) ne uspostavlja kao ~izvor“, no tek samo kao „pismo duha“. Stoga ono može biti sagledano samo kao prisumost, a nikako kasups:ancijalitet unutar temelja jezika. Ovo razlikovanje čitaocu je moralo biti predočeno budući da se u sekundarnoj literaturi o

56