RTV Teorija i praksa

Za ovaj drugi vid (nama najinteresantniji), autor kaže da je bogat „raznovrsnim muzičkim rodovima emisija, direktnih prenosa koncerata, zabavnih spektakala i instruktivno-edukativnih muzičkih emisija” (op. cit, str. 73). Baronijan diferencira oblik tzv. „čiste muzičke emisije” od emisije u kojoj su „koreografska ili čisto likovna rešenja u vizuelizaciji jednog muzičkog dela (...) udaljavanje koje vodi u tumačenje i transpoziciju muzike, što je daleko od terena čiste muzičke reprodukcije” (loc. cit). Zbog toga pri navođenju modusa televizijske prezentacije emisija ozbiljne muzike - direktnog prenosa ili snimka i kreativne vizuelizacije - on daje prvenstvo informativnom prilazu materiji: ~sve više se potvrđuje mišljenje kako su spretni prenosi koncerata i javnih izvođenja najbliži čistoj televizijskoj formi prezentiranja muzike” (op. cit, str. 74). Što se klasifikacije programskih oblika emisija ozbiljne muzike na televiziji tiče, autor nekritički preuzima formalno-muzičke ili žanrovske naznake: - televizijska prezentacija koncerta, pri čemu je moguče „rešavanje slike na nivou preciznog prikazivanja izvođačkog prenosa ili na nivou slobodnih vizuelnih asocijacija” (op. cit, str. 136). - televizijska prezentacija opere pri čemu je moguče nekoliko varijanti - direktan prenos izvođenja, „prenošenje tradicionalne opere sa scene u TV studio”, i televizijska adaptacija tradicionalne opere, čemu Baronijan pridružuje i dela pisana specijalno za televiziju. - televizijska prezentacija baleta (koji, u formalnom pogledu, tretira kao i operu). Prva (ujedno i najteža, jer čini temelj Baronijanovih istraživanja) greška je polazna teza o muzici kao „primenjenoj umetnosti”, mada jasnu i preglednu definiciju „muzike”, „muzike” kao „primenjene umetnosti”, „primenjene umetnosti” ili „umetnosti” same mi kod ovog autora nečemo nači ni na jednom

57