RTV Teorija i praksa

krutih društvenih normi i egzistencijalnih kriterija. Jer, oblici i instinkti društvenosti ne stiču se samo formalnim učešćem u nekakvom zajedničkom osećanju pripadnosti, kao što se ni instinkti i odlike individualnosti ne stiču izolacijom, već se ovi prožimajući eiementi umnogome dotiču opštih kriterija u shvatanju emotivnog učešća u jednom i u dmgom slučaju. Pa tako, recimo, Ludvig Gic tvrdi da .fenomenološko vraćanje na izvomo područje osećanja ulivanja i naslade čini se kao najprirodniji put" 13 kojim bi valjalo poći u određivanju osnovnih i principijelnih konstatacija o ponašanju grupa i pojedinca sa aspekta njegove intimne opredeljenosti ka obliku onoga što će ispuniti njegovu intimu, potrebu za' razonodom ili pak informacijom. Međutim, Gic kaže da je takozvana .elita" mnogo teže odrediva nego .anonimna masa" koja je opet onaj veći deo koji svakoga dana prati televizijski program i koju čine pojedinci najčešće potpuno neupućeni profesionalno u razumevanje i najosnovnijih kriterija i oblika medijskog, osim onoga što kroz prezentaciju različitog skupa informacija dobijaju kao neposredni odraz Makluanovske „produžene шке opštila" i komunikacije. Reklo bi se da se pojedinac sve više i češće odlučuje za bekstvo kroz vreme koje provodi u intimističkom pribežištu. Da li to, u stvari, predstavlja potragu za nekakvom tačkom oslonca koja se inače gubi u pojavnoj realnosti i objektivnosti društvenih i egzistencijalističkih normi, teško je u svakom slučaju odgovoriti bez dublje analize. АИ, ono što bi u svakom slučaju u ovom trenutku, primereno problematici o kojoj je reč u tekstu, moglo biti tačno to je svakako činjenica da frustriranost pojedinca u okolnostima naše društvenc i životne zbilje, proizlazi kao odraz nezadovoljstva i izvesne ugroženosti. Prema tome, više nije nimalo slučajno to što pojedinac u televiziji kao medijskom, komunikativnom i intiraističkom saučesniku, oscća izvestan pritisak obilja рошка. Međutira, upravo to može stvoriti jedan neverovatan osećaj prepoznatljivosti blagostanja kojem se inače teži u pojavnoj realnosti, a u slučaju teicvizije to se

13 Ludvig Gic, Ferornenologija kiča, BIGZ, Beograd. 1979, str. 38.

62