RTV Teorija i praksa

stanovište zastupa SRS, kojoj je programski cilj „obnova srpske nacionalne duhovnosti, zasnovane na svetosavlju”, č1.24.) U tom smislu SPO se zalaže za reafirmaciju nekih odavno potisnutih vrijednosti: samouvjerenja, samopoštovanja, samoprijegora, svijesti o otadžbini i njenoj časti, poštovanja vjere i Crkve, te ugleda i cjelovitosti srpstva, rehabilitacije sela i seoske omladine, itd. U tom smislu se treba boriti protiv „zamke potrošačkog društva” i ideoloških modela školstva, a vraćati se starim tradicijama, srpskoj vjeri i crkvi (u tom smislu ~u školu uvesti versku nastavu po slobodnoj volji”), praznovanju narodnih praznika (Božića, Svetog Save, Uskrsa i Vidovdana) i svemu onome što može potvrditi moral i tradicije „onih jedanaest vekova hrišćanstva”. Dakle, cjelina ove koncepcije je okrenuta obnovi tradicija i tradicionalnog duha srpskog naroda. O ostalim narodima i narodnostima (koji zahvataju oko četvrtine stanovništva) nema naznačenih elemenata kulturne politike. I po tome se razlikuju kulturne paradigme SPS i SPO. Uopšte uzev, kulturna paradigma SPS akcenat baca na modernitet i uključivanje u savremene tokove civilizacije, dok se (kao što vidimo) SPO-paradigma koncentriše na tradicionalne vrijednosti i sve ono što treba da omogući duhovnu i moralnu obnovu srpstva. Interesantno je da nijedna koncepcija ne sadrži neke bitnije elemente one druge. Tako, u zamisli SPS stvarno nedostaje i određena mjera tradicionalne orijentacije na kojoj insistira SPO (sem možda stava da će se SPS boriti za očuvanje spomenika materijalne i duhovne kulture, „као tragova i osnova kolektivnog pamćenja srpskog naroda”), kao što u SPO-koncepciji nedoslaje potrebna doza moderniteta koju ispoljava SPS (sem stava da će se SPO zalagati za „posebno vrednovanje umnog rada zasnovanog na novoj tehnologiji”).

19