RTV Teorija i praksa

Dragan Subotič

POLITIČKI PLURALIZAM I JAVNO INFORMISANJE U PROGRAMIMA POLITIČKIH PARTIJA

Posle petodecenijske zatomljenosti političkog pluralizma, padom komunističkih poredaka u nizu zemalja istočne Evrope (delimično i u Jugoslaviji), pluralizacija postsocijalističkih družtava, gotovo po pravilu, poistovećuje se sa njjhovom demokratizacijom. Najednom, civilno društvo, pravna država (u anglosaksonskom značenju ~the rule of law”), a pogotovu autonomna javnost, postaju konstituensi jednog novog poretka koji se može označiti i kao novovekovni, demokratsko-libertetski. Umesto demokratizacije postsocijalističkog društva, sa nestankom komunističke partije sredstvo legalizacije i legitimizacije postala je nacionalna država. Javno informisanje, stoga, postajevažna potka legitimizacije (kao u prethodnom poretku), iako je bilo realno očekivanje da će ono biti oslobođeno monopola političke partije, ili harizmatske ličnosti. Nestankom jedinstvenog informativnog prostora posleratne socijalističke Jugoslavije (mada je pitanje da li je on ikada stvarno i postojao) i uspostavljanjem nacionalnih informativnih prostora (što je evidentno i u osnivanju nacionalnih televizija i radija), javno informisanje postaje instrument aktuelne prelegitimizacije političke vlasti, moći i odlučivanja. Reč je o administrativnom