Topola

иоје и квасе околину. Још и ктссу доносе, те своју околину иоје. Када впхор ветар духне, Небон тресну паахи громп, Кад из неба киша груне, Врело надне, брод иоломи, Нитде стана вода свуда!... II доклс шума сву своју кншу, сву воду, што падне на н>у, ухватп п оставп у свој подрум, те толика добра н услуге чпни: дотле се ван шуме, онде где ње нема, где је годет, „врело надимље“ и „брод ломи“, п „нпгде стана“, вода свуда“ !... Где нема шуме, нема шта ни да зауставн кишну воду, те она не оде у земљу; не накваси земљу ине напојп оно што расте пз ње; не правп пзвор; не поји нпкога; не хлади место; не нде у небо, не нспарава се, те п не правп росу п кишу. Но, као луда п бесна, сјурп се на ннже, у додине и потоке. Поток по поток ето поточпне, ето бесне јурије, која што даље то све луђа и бешња јача п силлија, страшнпја п немплостивнпја, те чинп што је њој драго. Оде вода; оде чак у море, чинећп свуда грдне штете, носећн уз пут све што дохвати; а земља оста сува и жедна. Ни она нема сама за себе, а како ће да да другоме ?! Сунде огреје; земља се загреје, и за тили часак се осушп и оно мало што се зауставило на какој травки и на површини. А мало за тим, земља се сасвпм осуши, стврдне и испуда. На њој не може да расте ни оно што је ннкло, а камо ли ново да ниче. Нема воде; пема влаге; нема мокрпње. Све се суши н вене; све

89

ШУМЕ II ПОПЛАВА