Učitelj

19

Taj karakter religije očituje se vrlo jasno, ako posmaframo o koje se kategorije kulture religija opire. Katolička feologija ukazuje na njih fime što ih direkino uzima u religijsku sferu pod imenima: dogmalika i moralka. Dogmalika je skup feorijskih teza, koje formalno poipuno liče na filozofske i naučne leze, a razlikuje se od ovih samo svojom argumenfacijom odnosno apodiktičkim poreklom. Ali pored dogmafa, koje crkve drže za istine objavljene Božansifvom, oslanjaju se pojedine religije na filozofska i naučna učenja. To sve dokazuje principijelnu vezu religije s Teorijom, koja je — kao što smo već pokazali — čisto kulturna objektivacija.

Naproliv: moralka (nauka o moralu), bilo da već istupa kao nezavisna kafegorija kulture, bilo da je još obuhvaćena u religiji kao suma zapovesfi datih od Božansiva, vodi računa o ljudskoj unutrašnjosti. Ne objektivna dela čovekova već njihovi molivi jesu osnovne moralne (etičke) pojave. Ko izrekne neislinu a da nije imao nameru da laže, taj nije lažov; ko ubije čoveka pukim slučajem ili iz nepažnje nije ubica, jer nije hteo da ubije. Moralnost je principijelno subjektivni element. Religijska etika, dakako, pridaje fomu već veću dozu objekfivacije, jer iznosi svoje zapovesti kao izraz nadlične, dakle objektivne sile.

Dakle: u*religiji se kombinuje vera u objekfivni red i cilj sveta, odnosno u objektivno biće koje je svet stvorilo i izdržava ga, sa subjekfivnim elementom ubeđenja i vere ı sa prakličkim zapovestima koje leže da se oslvare u subjektima. Ukralko: u religiji, kao i u svima organizacijama, s jedne slrane polpuno se ravnopravno kombinuju dva elemenfa: subjektivacija i čisto kulturna objekfivacija, a s druge slrane la kategorija kulture principijelno se oslanja na jednu subjekfivnu kafegoriju (moral) i na drugu čisto kulturno-objektivnu kategoriju (feorija).

7) Tako smo organizacije ili socijalne strukture doveli u stvarnu vezu sa 5 osfalih kategorija civilizacije: sa vaspitanjem, pravom, moralom, religijom i Teorijom (ij. naukom i filozofijom). Našli smo da se svih ih pe} kategorija razlikuju od područja biologije i psihologije svojom objekfivacijom i da se pojedine kafegorije među sobom razlikuju samo kvaniišativnim i kvalitativnim razlikama u objektivaciji. Iz Toga izlazi, kako smo već napomenuli: 1) da je objekfivacija glavna principijelna oznaka sviju socioloških pojava i da je ona krilerij, po kome se područje sociologije razlikuje od sviju ostalih područja što ih ispituju opšte nauke, kako prirodne fako i duhovne; 2) da su razlike između socijalnih sfruklura i pojava drugih kategorija civilizacije samo sekundarne, socijalne razlike, koje doduše jasno odeljuju pojedina specijalna područja civilizacije, ali nisu same po sebi dovoljne za sfvaranje opštih nauka.

Kao rezulfaf ove analize možemo na području civilizacije utvrdili samo jednu jedinu opštu nauku ij. sociologiju, kako su je ispravno deferminisali Comfe, Spencer, Ward i drugi njeni osnivači. Nauke o pojedinim područjima civilizacije jesu specijalne sociološke nauke. To su: sociologija

O