Gledišta

Na žalost, u daljem izlaganju i razradi teorijskih problema Parigin vrlo malo objašnjava pojmove koje je uveo svojim određenjem predmeta. Kada kasnije govori o položaju individue u društvu, vrlo mnogo govori o socijalnoj uslovljenosti njenog ponašanja, a vrlo malo o ponašanju kome je uzrok pojedinačna istorija ličnosti. On više ne spominje reč motivacija, ne postoji termin percepcija, agresivnost, težnja, frustracija, inteligencija ih slični termini kojima se određuje ponašanje individue u grupi, već razmatra samo grupni i institucionalni nivo ponašanja. Vrlo malo ili uopšte ne govori o stavovima, mišljenjima, sentimentima, kao oblicima koji određuju javno mnenje, o prilagođavanju na hčne potrebe, a mnogo o podražavanju, održavanju, običajima, tradiciji, principima, konformizmu, o perdodičnom kolebanju pohtičkog raspoloženja, kolektivnom prihvatanju i sl. U stvari, Parigin razmatra sqcijalno-psihološku problematiku u okviru filozofije i sociologije, i to prvenstveno pomoću dedukcije, pa čak i spekulacdjom iz nedovoljno proverenih podataka i na osnovu istrgnutih pojedinačnih citata. Ako se američkoj socijal ; noj psihologiji može zameriti bihevioristička i pragmatička orijentacija, čije je cilj da metode dovede u sklad sa zahtevima prakse i da traga za rezultatima koji se mogu odmah praktično primeniti u društvu, socijalna psihologija u Sovjetskom Savezu, kako nam je prezentuje Parigin, pokazuje nepovezanost sa praktičnim zadacima i potrebama savremenog društva, kao i nesposobnost da pokrene na akciju. Parigin, doduše, uviđa takvu potrebu, ah ono zbog čega on ne može da i dalje sprovede takav stav, rezultat je čdnjenice da se u svom radu ne koristi odgovarajućim proverenim podacima i rezultatima istraživanja jedne tako složene oblasti kao što je draštveno ponašanje i individualno doživljavanje pojedinaca u grupi. To je onaj isti razlog zbog kojeg i sve ranije pokušaje W. Wundta da objasni psihologiju naroda ili pokušaje G. Tarda ili G. Lebona da objasni

psihologiju gomile (a na oijim delima Parigin velikim delom kritikuje buržoasku socijalnu psdhologiju!) danas ne možemo prihvatiti kao naučne osnove socijalne psihologije. Kao kriterijume za samostalnost socijalne psihologije kao nauke Parigin uzima: 1. njenu samostalnost u odnosu na druge nauke; 2. unutrašnju sređenost, sistematičnost i usaglašenost svih sopstvenih sredstava i elemenata. U razmatranju odnosa između socijalne psdhologije i drugih nauka izdvojićemo ovde samo mišljenje Parigina o odnosu socijalne psihologije i sociologije. Prema njemu, one imaju razlioite predmete, ah jedinstvenu marksističku osnovu svojih metodologija. Ovakav se stav, kao početni, svakako može usvojiti, jer područje socijalne psihologije jeste ono na kome se psihološka i sociološka problematika uzajamno uslovljavaju i nadopunjuju, što i omogučava da se istorijski materijalizam kao opšta metodologjja prihvati za obe discipline (odnosno, kao opšta metodologija društvenih nauka uopšte). Ali u daljem postupku, ma koliko ova sva metodološka orijentacija kod Parigina u osnovi bila pozitivna, samim tim što se ne koriste i specifične metode i tehnike socdjalne psihologije iskrsava nova opasnost za socijalnu psihologiju kao samostaInu disciplinu; svođenje psiholoških pojava na sociološke i verovanje da će metod sociologije biti dovoljan za kompleksno istraživanje psiholoških pojava. Očigledno je da Parigin veruje da je uvođenjem istorijskog materijalizma kao metoda moguće izbeoi tendencije „psihologiziranja” socdjalne psihologije i time stvorita jedan celoviti aspekt u kome će kasnije moći da se integrišu pomoćni metodi i tehnike. Ali buduoi da pomoćni metodi i tehnike još nisu izgrađeni (ili prihvaćeni), ovakav sistem ima samo teorijsku vrednost, koja još nije potvrđena primenom u praksi. 0 pojavama Parigin govori na osnovu zaključaka do kojih se došlo raoionalnim putem, dedukcijom, i stiče se

1033