Quaestionum paroemiographicarum capita selecta

8

Aristidis. Mill. I 65 (v. Athen. XIY p. 641 A) èixLcpôpï][xa • è-jxì xwv drjdîûv xccxxe xoa TïapoLpia. Msgvrjxa: S è aôxfjç E5§o£ o ç è v Tito§oX t[i a t q>. <E> aa ; 8 è oxc xotç ’AjiuSY]voiç cet. Mill. I 67 (v. Pans. ap. Eust. p. 1746, 61 = fr. 183 Schw.) etç xôpaxaç. Mép,vtj xa t xaùx i] ç MsvavSpoç. Aéyo ua t Sè 5x i Bocwxorç cet. Mill. I 69 (y. schol. Plat. p. 317 Bekk). uTüèp ovou axtâç. Méfiv))x«i xauxrjç èv x <ji ’E yx eL P c Bt (p <AI évav Sp o ç). Asyouoi § è Sxc cet. Lucilii Tarrhaei schol. Plat. p. 396 Bekk. . . . yj xou aa, Sè, ô; cprjatv Tappato;, è y X w p t e> v X e y ó v x a) v ôxt èv SapSovt cet. Steph. Byz. s. y. AceScbvv] . . . xaxà pèvxoc xoùç rjpexspouç, <prjatv 6 Tappatoç, s£ pèv xtç pdaxtyc/ç, oc Sè Epâvxeç axoxexxwy.aacv. Il sp t pévxoc xtév £7Lcxwptwv xtvôç Tj xoùoa p£ v, wç èiretuep èxÛTîxexo cet. Quamquam me haud fugit paroemiographos et librarios posteriores (Didymum, Zenobium, immo magis tellum Byzantinum) nonnullas loquendi formulas de suo adiecisse, casui tamen nunquam tribuam quod apud singulos paroemiograpbos propria narrandi ars animadvertitur T ). Magni est momenti etiam illud, quod in corpore Zenobiano nonnulla sunt quae sermone separentur agmina: quae res videlicet paroemiograpbos veteres demonstrat (plura v. infra, p. 15 sqq. De Demoniano et Aristophaneo sermone in initio 1. 11, de formulis Demonianis (ut &ç cpaat cet.) überius disputavit Crusius, in Anal. p. 77 sqq.). Itaque certe concedendum est Brusio, cum is, ita ut dicam, ex ungue cognoscere voluerit leonem. Tertium suspectum erat Schwartzio, quod certa Demonis fragmenta non solum initio libri II verum etiam in libro I et II dispersa inveniantur; immo in turba quam Crusius Demoni vindicaret ipsa non esse quam ceteris locis crebriora. Sed fugit virum doctissimum proverbia, übi Demonis nomen laudatur, uno loco nunquam tam frequentia inveniri. Profecto Demonis fragmenta etiam ceteris locis occurrunt, sed constat Demonem et paroemiographos ceteros eadem lemmata saepenumero explicasse, ita ut is qui diasceuastae munere functus est (Didymus), si Demonianam ex-

1) Quin etiam apud ceteros paroemiographos (Chrysippum, Aristophanem Byz.) eodem modo res sese habeat, non dubito, sed eos omisi, cum id ex paucis eorum fragmentis non satis liqueat.