Učitelj

Hrišćanskoj crkvi mnogo je koristilo što je dobila priznanje cara Konslaniina i njegovih naslednika; ali razvoj od progonjene organizacije do organizacije priznafe i konačno zvanično privilegovane doveo je i do jeških stvari koje su poznale iz istorije. Pošto se relativnost progresa u fom slučaju odnosila kako na Crkvu ako i na religiju samu, imamo ovde dokaz da haj odnos vredi kako na području socijalnih slruklura, tako i na osfalim područjima civilizacije.

Sličnih primera mogli bismo opet navesli iz svih kategorija kulture. Uzmimo na pr. vaspitanje. Organizovanje i brojno umnožavanje škola je razvojna pojava koja je dovela do značajnog progresa u vaspitanju, kako se fo opšle priznaje. Ali jednako se ne može sporiti da se sve škole u toku razvoja nekako birokratiziraju, otuđe živolu i zasfranjuju u neku vrsfu školske pedanlerije.

Najupadljivije se za naše doba faj zakon otslikava u tehnici. Divljenja dostojni napreci Tehnike, kao i slrašne socijalne krize što ih prouzrokuju Ti jednosirani Tehnički napreci, jesu jedan od najlipičnijih pojava moderne civilizacije.

Taj zakon relafivnog progresa važi takođe i u biologiji. Razvoj organizma karakferiše· se postepenim usavršavanjem i obogaćivanjem organa, kao i porastom snage i samostalnosti (aušarhije) pojedine individue; ali je aklivne strane razvoja kompenzuju se manjom generacijskom i regeneracijskom sposobnošću razvijenijih organizama. Sem foga, napredovanjem jednih organa zakržljavaju drugi organi. |

| u psihologiji nalazimo relafivni progres. Oplički opažaji su se kulfurnim razvojem neobično prefinili, utančali i obogatili, ali je faj progres kompenzovan iupljenjem opažaja čula mirisa, koji kod živofinja icraju „mnogo veću ulogu nego kod čoveka. Slično tome preimućstva i koristi od apsiraklnog naučnog mišljenja idu na ušfrb sposobnosti za konkretno preislavljanje.

6) Rezimirajući možemo reći da smo našli da sva čefiri navedena razvojna zakona važe kako za organizacije, Tako i za ostale kategorije civilizacije (fehniku, ekonomiju, pravo, vaspilanje, jezik, umefnost, leoriju, religiju, moral). Jedan od njih, zakon refroaktivnog ulicaja, važi i u psihologiji, a dva od njih (zakon izolacije i zakon relafivnog progresa) važe u psihologiji, sociologiji i biologiji. a

Jedino i isključivo sociološki od navedenih zakona je zakon objekfivacije, ili tačnije rečeno: zakon razlikovanja subjekta i objekta. Nastaje sada problem: da li je dovoljan taj jedan jedini zakon, koji istovremeno _ važi i za socijalne sfrukture kao i za ostale kategorije civilizacije ı koji ne važi i za socijalne slruklure kao i za osfale kategorije civilizacije, da bismo s pravom mogli da zgrnemo socijalne sfrukture i sve ostale kategorije civilizacije u jedno jedino područje na kome bi izv. »drušfva« bila samo jedna od kategorija šire celine socijalnih pojava?