Gledišta

1— 2%. Ovo bi u SR Srbiji značilo upošljavanje oko 20.000 lica godišnje, što je manje od polovine stvamih potreba za upošljavanje u periodu do 1970. godine.”

SOCIOLOŠKE TEME br. 1-2/1968.

ANTAL BIACI: Politika i politička alijenacija studenata; LJUBOMIR JOVIC: Studenti i politika; dr RUDI SUPEK: Angažovanost kao izraz kritičke sviiesti mladih; BORISAV DŽUVEROVIĆ: Pretpostavke učešća studenata u samoupravljanju; ALIJA HODŽIC: Studenti i savremeno društvo; NIKOLA ILIC: Porijeklo studenata kao faktor njihove djelatnosti; ŽIVORAD ĐORĐEVIC: Mogućnosti uticaja studenata na politiku u lokalnim zajednicama; Studenti, politika i samoupravIjanje (istraživanje studenata sociološke katedre Filozolskog fakulteta u Zagrebu;; BOGOSAV MAŠOVIC: Ođnos studenata i studehtskili crgamzacija prema opštoj politici; VLADIMIR HARLAMOV: Putevi mlade sovjetske intehgencije; dr VLADIMIR JAKOVLJEVIĆ: Ideološke orijentacije američke studentske oraladine; MIROSLAV RADOVANOVIĆ: Različita shvatanja uzroka i oblika nezaposlenosti; MILENKO ŽARKOVIC: Naučni metod Valtazara Bogišića; dr ZORAN VIDAKOVIĆ: Sociolog kao nosilac revolucioname prakse; DRAGANA DIMITRIJEVIC: SeIjanka danas; MILE NEĐELJKOVIČ: Publikum sudija i revolucioname prakse.

Dr RUDI SUPEK: Angažovanost kao izraz kritičke svijesti mladih. Ovaj tekst kao i tekstovi Antala Biačija, Ljubomira Jovića, Borisava Džuverovića, Alije Hodžića, dra Zorana Vidakovića i Nikole Ilića, predstavljaju delove saopštenja sa Drugog stmčnog savetovanja studenata sociologije i diplomiranih sociologa, koje je održano u Zagrebu, a na kome se disku-

tovalo na temu: „Studenti, politika i samoupravljanje”. Dr Supek se obraća studentima da se čuvaju tendencije privatizacije, tj. pojave društvenog dezangažovanja, jer „ ... depolitizacija sa privatizacijom u svakom slučaju znači onemogućavanje normalnog funkcionisanj a demokratskih mehanizama i ustanova, a i čitavog sistema”. U ostvarivanju demokratskih principa susrećemo se sa nizom veoma velikih poteškoća. „ZanimljiVo je da smo u tom rješavanju zapravo morali da stavimo težište više na takozvane spontane mehanizme društva nego na nauku. Naša revolucija bila je po svojim ciljevima socijalistička, proieterska, ali po svojoj Ijudskoj masi je bila zapravo seljačka i da je to bila zaostala zemIja, pa se u ovakvoj strukturi razvila jedna nevjerojatna birokracija, jer je svatko smatrao da jc pravi cilj draštvene promocije da obuče ne plavu nego bijelu košulju, tako da smo mi, po statističkim podacima, postali jedna tipično činovnička zemlja. S obzirom na našu selekciju studenata, to je vrlo karakteristično. Kod nas je revolucija übrzala procese birokratizacije stt'aranjem jednoga izrazito parazitskog sloja, jer su naši ijudi bili uvijek bolji trgovci i bolje šićardžije nego Sto su bili radnici, zbog historijskog naslijeđa. i pretvoriti njih u dobre radnike je jedan veliki problem. Razumije se mi smo to ookušavali pomoću nauke, tako da smo stvarali institucije za izučavanje produktivnosti, za planiranje itd., stvarali smo psihologe i ekonomiste. Međutim, kada se objektivno uzme, razmišljalo se đa li možemo naučnom intervenciiom riješiti te probleme. Vidjelo se da to ne bismo moaii. jer kada bismo počeli đa šaljemo ekipe najboljih stručnjaka u poduzcća da izračunaju tko je važan a tko nije, onda bi to bio jedan proces koji bi, s obzirom na veličinu zemlje, trajao vjerovatno dvadeset godina, tj. oni bi upravo uočili sve dijagnoze kada bi situacija već bila radikalno izmi-

874