Naša stvarnost

159 LJUDI — DOGAĐAJI — BNJIGE

koja su mnogo reklamirana pre premijere, štedela su nerve gledalaca tako da su samo s vremena na vreme usamljenim pucnjevima i osvelljenjima opominjala da se drama ipak događa na frontu.

G. Nikačević je epski, herojski postavio ličnost potporučnika Stevana (idealiziranog u dramatizaciji) i dosta je doprineo da teaterska pajetika i daklamatorski ton zavladaju prikazom. U fome ga je prilično pomogla i igra g. D. Gošića koji je tumačio svoju ulogu pukovnika i dosta bezbojno, bezizrazno. G. Starčić (Dragan) prilično je stili'zovano i začešljano fumačio đaka narednika koji mora imaji mnogo više plamena, odlučnosti i duhovne skoncentrisanosti. G. Živanović (kapetan Stojanović) bio je prirodan kao komandir. G. Cveiković (Eosta Turčin) dao je takođe prirodnu igru u duetu s g. M. Marinkovićem. Samo bi kod obojice moralo biti spontanije obešenjačke živahnosti i življe karakterizacije. G. g. Paunović (potpukovnik Petar) i Dušanović (poručnik Luka) izveli su korektnu igru, bez jačih karakter-

nih osveiljenja svojih ličnosti. Velibor Gligorić

DVA SLIKARSKA DOGAĐAJA

Gotovo u isto vreme imali smo dva režka događaja u beogradskom umetfničkom životu. Bod Cvijete Zuzorić izložbu slika jedne sasvim mlade umežhnice, koja se, tek zapažena kao početnica, vratila sa kratkih pariskih studija s obogaćenom i osobenom umežiničkom individualnošću; na Univerzitetu, zajedničku izložbu hrvatskih seljaka slikara, koja nije više samo manifestacija, nego ežapa u razvitku nekoliko slikarskih falenafa sa sela, inspirisanih stvarnošću i problemima sela a vođenih fežnjom za istinom.

Izložba Cuce Sokić je, pored izložbe Bore Baruha, najznačajniji istup mladog umetnika kod nas u čitavom nizu godina. Njene raznolike slike svedoče o savesnom — i svesnom — učenju kod velikih francuskih slikara, no i o umežiničkoj individualnos}i koja asimilujući ne podleže tuđem izrazu. Diskretan a samopouzdan žalenaj, nerazmefljiv, impozantan po postignućima. Izložba Cuce Sokić bila je od onih koje ižazivaju respeki kako znalaca zanaiskih problema, tako i laika koji od slika traže neposredan uhisak. Iako bi po dosta skučenoj, čak fradicionalnoj fematici fe slike mogle razočarati laike, ipak su morali osefiti poštovanje, recimo, prema njenim enterijerima, koji su samo to, ali po intimnom akcenžu i kolorističkom rešenju preistavljaju mala poeiska dela, a po savesnosii i nepodmilljivosii gledanja mala diskretna dokumenta.

Sem nekih pejsaža (jarko zeleni Flandrijski na pr.), nijedna od njenih dosta različitih slika ne ostaje samo eksperimenat. Obilno naoružana postimpresionističkim fekovinama, Sokićeva ponekad daje platno koloristički ustreptalo i gotovo samosvrhno, a ipak u isti mah ubedljivu i realnu sliku nekog životnog događaja. To smo zapazili i kod Baruha: koloristički valeri, za kojima slikar teži, iako postoje i kao