Podunavka Zemun

124

руди покпзивалн су да су кочјнши сг конћипа 3 пакли. Коннникг ит. брзо ириђе, отеори сандукЂ и нађе, да су кола за бару тт . истина празла, но да и.иа у ш.ииа јошгг нешто жигка, као зоби, соли, леба, неколико стакала пунн пива и т. п., што ('}• бегунцн или заборанили или нису држали за важно. Кличући одг радости, понесе врећу са зоблвд своме конга, кои е на шо желвпо рзао, а сазп. заседне на развалинама колскиик иа ручакг , кои му е болћ прјно , него многомг Кнезу нкгова раскошна софра. У радости заборави бедникг свога обичну смотреноств; ерг IIушку нје иаиунјо, и само му е мачг едино оружш узаш, био , и прокисао шеширг лежаше кодг конл, кои е журно зобн. ео. На еданпутг чј г е нско шушкан-ћ; и погледавши горе, види едногг Гконаннка и два воиника где скочише сг одсека поточногг у коме е онг сед1о, и едва е мого јоштг мачг погегнути за свога обрану, ерг су у исплЛ ма' оба воипика стаала између н^га и кона „Нредаи се!" викне му еданг оиоро, упревЦ1Н мачк у прсп младогг човека. „бсте л' Власи, Французи или ћесаревци?" упнта оваИ и спреми се за обрану. „ћесаревцм!" одговоре мј ' ; „но шта ти поиаже, морашг намг свогг кона дати !" „Ннкако! радје животг!" ,,'Го путуи!" викну нападачи дивлкимг гласомг и насрну на 1гћга. Звека мачева, псовка и стенанЉ бораца исиуне провалу. Младии се коишшкг нстина храбро бранјо, но, 1оштг нко мадаксао, небеше у станга, дуже се одупирати сили пасрћући, кои су га очаино нападали. Већг иу еданг зађе са стране, н ианближми тренутакг решаваше смртв и жцвотг. У таи ма дође конаникг кон е текг сг мукомг свогг кона у прока.пк) свео, п викне кадг предг борце стане: „сгпута! шта врага чините? Та то 6 нашинацг!" Борцн задувани престану а коннникг , упревши очи на младогг човека, приступи блнже >1 упознавши га викне изг гласа. „бси л' тн Максу или е твои духт>?" „п салк, Леополде, главомг; но тн си кадг валн дошао, ерг бн ме ови оладили. Ироклети лупежи !" прида , показугаћп песницу воиницнма, кои му 1ошгг ирећа'у. Беснило борбе н1е се јоштг бнло слегло у нечовечинмг вовннцнма, и текг што смотре претшо разлгоћеногг младогг човека, на ново на н&га навале, и сада се мораде самг конаникг ме\)У нкп умешати, да и развади. У томе навпосле и успе , наговоривши счога прштелл да се сасвнмг помири. Обопцк1 воГлшка заповеди, да се уклоне и свое мачеве у корице врате, запретивши имг, да ће првомг, кои бн Јоштг непрјагелвство покушао, зрно крозг глав} г прошншати. Да (1.1 свога претнга јошгк више пооштрјо, мете нову трудг на чанакг свое пушке и напуни и Максову пушку и пиштолћ. За тнмг седне до свога прјателн, почпе сг нкнмг ести и пружи јоштг еднако претећимг воиницмма купу пуну шша п што е одг еетива претекло. Оба конн дакг поделе зобк изг врсће.

„Ио говори, ирјнгелк)," рече Максг, „како е то да ме нападоете?" „Мн смо те држалн за шведекогг илачкаша и смералн смо на твогг конд, ерг су овн баварски вовннцн свое изгубили у битци," одговори другш. „Зарг тумарага Шведи чакг довде? Н самк мнслјо, да они небн то емели, и гоче нпсамв никаквогг видјо, а можда самв последнвји одг наше воиске бно." „А како си се оддвош одг полка?" „При последн-ћмг нашемг горишу на Шведске оклопнике будемг ударенг у главу, што ме сбуни. Но самБ се но свон нрилицн чнрсго и мехаиично држао на конго; ерг када дођемг кг себи, нађемг се на конго у средг шуме, где ми е конб мирно пас'о. Н се зачудимг, почнемг пипати но глави, кон ме болела, но ненађемг ране, него само овј т велнку чворугу." — Онг мегне Леополдову рЈ'ку на позлеђено место свога иотилБка. „бси д' донста самг бно? Зарг те нје нико држао иа конго?" „Не видо никога ; само неко женско лице у страномг оделу као да е крозг шибл-ћ ишјо. Но када самв за нвимг поитао, приметимг, да су ме очи варале." „6 ј' бнла већг ноћв, кадг сн се освеспо?" „1ошгг е бно данг; текг се доцн1е за по сата смркло." „То е чудно. Зарг ниси вн.по ннкакавг трагг конбск1и на землки ?" „Никакавг до одг мога кона. Но како ти дође амо." „Надан-ћ, трага одг тебе наћи, гонаше ме натрагг. Тебе е нестало и држе да си мсђу мртвима или заробл^ћнима. Хтео самк се пошто по то о томе уверити." Максг пружи верномг пр'штелго руку и рече: „Како е кодг васг драгонаца ? бсу л' многи изгинулн ?" „Готово половина полка. Одг деветг капетана само самв а еданг, шго га полкг има." „Нп тн нећешг више задуго бнти." „Е!" рече Леонолдг Бухг. „Но твоВ конаничкш полкг, у коме тн као капетанг служишг, готово е до десетогг човска изсеченг. Тн можешг брже одг мене на аванеован^ћ изгледати." „Манн то, ратг доноси честв илн смртв, као што срећа оће. Нек' е жива!" „Можда е она бнла онаи лпкг, што си вид10, да тумара крозг шпбл^ћ?" рече Леополдг Бухг смешећи се. „Ако е она бнла, то е одг нЂ бнло врло немилостиво, што ме е тако брзо оставпла. Барг бн ме могла ове ноћи подг кровг одвести, З'место што ме е у средг шуме оставила, где самк као мишг покнс'о." „Као чесгита жена онаће ва.ида свое лгабнмце крститн, пре него што своа крила надг НБНма разширн!" „Зато некг ЈоВ рече хвала ђаво!. Н неизгледамг као дете среће! 11о абде да пођемо I"

Ове речн опомену храброгг капетана, да стан1Ј нћговогв прјнтелн 1Пе ннкако тако нршгно, да бн се валнло п далћ сг нкимг шалптн. Оба млада човека болћ оседлшо свое кои'ћ, уреде канее и свое оружЈе и смотрено пођу, водећи конћ за узде а праћени обоицомг воинпка, узг сгрменБ преко одг прова.пе. ГрознБ1н изгледг! Пространа пустара таласала се предг НБима. На землБИ иеподг внсоке траве свуда се показивале бразде одг оранн; но шштг одг толико година Н1е ту ПЈугг заплужјо. Свуда беше порасло див.гћ дрвлћ у масноп землки , и где су развалине показпвале место каквога нређашнћгг села, ту е гдешго понеко старо дрво абуково или ораово з'порно отрееало свое лишће, као да е хтело внкатн : „0 раге , све ипакг неможешг искоренити!" Но лгади се немогоше ш.где впше видити; никаканг тежакг не'одаше усамл^ћнг по проеграномг пусгомг преде.Ју; само су Јешине лежале по земл.и расуте, лешине лгадске и конвске; развалине одг кола, топова, оружн и ратне опреме сваке врсте показпва'у страшну нутанга, кошмг су се бнле побеђене, и разб^ене вопске Бавараца и Аустрјннаца повраћале. Густнмг облацнма извучено небо висило е мутно и тавно надг пустомг землвомг и поедини нижи облаци изливали су се на равницу, као да су беле чаршаве просгирали по зеленои землви. Оба млада ОФицира неотнце стану; у нвшвнмг грудима тштг небеша оне ладноће нно човека ионижаваше , што иншта несматраше, оснмг само оружје и човека кои га носаше; жалостиво гледали су у далвину, када Леополдг Бухг викне: „Гле, Максе, кодг лешине овога Мушкетирца цвети црвеннн макг!" „Таи макг можда има особнте мнсли гледећи на снопг поредг нћга!" т Ху, то е ужасно сравненћ!" викне прввгЛ стрешавши се. „Но твое речи покрећу у мени жалостнву слутни. Оће ли се икада више златни усеви лгојнти по овомг но.но ? ОћеЈ' тежанг плугомг бразде за усевг повлачити, оће ли се смети жетви безг стра'а надати ? Да ли ће се икада изг овн маовиномг обрасли развалина нова села подићи, надг коима ће се црквена кула уздизати, сг кое ће се звонце по воздуху разлегати готромг и вечеромг, на молитву позивлоћи ?" „То бн бно ликг мира!" рече Максг жалостиво. „Но већг е двадесетг и осамг година протекло, одкако се ека звона заслушава рикомг топо ва. Мени е текг двадесетг и седамг годнна. Шта е мирг Леополде? кажи мн га." То е златно време, Максе! ко га е окусш, мора врло старг бнти, ко оће да га окуси, мораће врло остарити !" „Они оће мирг да учине. Та сада седе заедно у Мннстеру, да мирг учине." „0 неверун томе. То се већг чешће догађало за време рата, иа се само твшг страшнја ратг располвнвао, када га е хтео конгресг прекинути. Шга ћемо мн чинити сг миромг ? Ми а, тн и ови — показугаћи на воиннке, кои су подал-ћ одмакли — ин можемо мачемг сећи та-