RTV Teorija i praksa

negoduju protiv „terorizma onoga ,sada‘, jednog, dakle, realnog vremena, jedne ,konkretne stvarnosti"’, protiv tog „sudbinskog koda televizijskog jezika tehnologijske, podvlačimo, provenijencije.” S druge strane, mlad svet, odrastao uz televiziju, koji nikada i nije poznavao svet bez televizije, jednostavno ne pravi vrednosnu ocenu po kojoj je lični kontakt stvaran a televizija nestvarna, ili obratno. Znači, ako tehnologiju shvatimo kao otelotvorenje uma a ne njegovu suprotnost, onda smo već u trećoj lekciji shvatili mnogo. U suprotnom, odbacivanje i omalovažavanje tehnološkog avangardizma dovodi u pitanje i poreklo avangarde kao „saoblikovanog humanizma”. Navedimo primer. U kulturi koja vlada grubom i nerazvijenom komunikacijskom tehnologijom informacijski protok odražava se u društvenom ritualu. S druge strane, u kulturama koje poseduju razvijenu komunikacijsku tehnologiju, komunikacijski sistemi, a ne filozofija, oblikuju društvenu strukturu. Slično je i u drugom primeru. Uzmimo strukturu birokratije. Ako se parafrazira Vajnerova postavka i kaže da je struktura sistema istovremeno i indeks njegovih performansi, onda I svakako ide da struktura birokratije a ne odluke koje se kroz nju proturaju, određuje politiku - lokalnu, regionalnu, državnu. Zato u informacijski visoko razvijenoj okolini nikakva društvena promena nije moguća bez sasvim novog informacijsko-komunikacijskog: dizajna, odnosno nove informacijske arhitekture. A tu je onda, reč i o televizijskoj avangardi. Naravno i o njenoj avangardnoj strategiji. Ali o tome u sledečem broju.

226