RTV Teorija i praksa

U programskim odrednicama Socijalističke partije Srbije, koju na temelju programskih načela (demokratski socijalizam) i većinske poslaničke grupe u Parlamentu, određujemo kao partiju poretka (konstitucije), javno informisanje se vezuje za institut predstavničke demokratije koja podrazumeva „slobodne, tajne i neposredne izbore, slobodno udruživanje građana, te slobodu štampe, javnog okupljanja i govora”. Tipično za političke partije nastale iz nekadašnjih komunističkih i parasocijalističkih organizacija, koje formulom demokratskog socijalizma pokušavaju da zadobiju imidž socijaldemokratske partije, u programskim nastojanjima partije poretka insistira se na „...doslednoj primeni svih prava čoveka formulisanih 1948. i 1966. godine Poveljom i konvencijama UN. Sloboda govora, štampe, udruživanja, javnog okupljanja, veroispovesti i kretanja kože se ograničiti samo ako se nasiljem, propagiranjem rasne, verske i nacionalne mržnje uskraćuju prava čoveka i slobode drugih Ijudi”. 1 Interesantno je da se u programima nekih drugih partija koje su u političkoj zbilji označene kao partije promena, javno informisanje gotovo i ne spominje (na primer, u programu Srpskog pokreta obnove). Objašnjenja su brojna, počevši od razloga da politički aktivizam ne mora uvek da se postiže ргеко mas-medija, do toga da ona baš nisu uvek dostupna svim političkim subjektima pođednako, što je već problem nadstranačkog karaktera sredstava javnog informisanja, ali i političkog marketinga svake partije. Pored odnosa većinske i partija opozicije u Parlamentu, politički vešestranački život u Srbiji (kao i u drugim sredinama) sačinjava i niz manjih političkih partija. One su uglavnom nastale uoči prvih posleratnih višestranačkih izbora, i jedan su od indikatora polustvarnog i „imitiranog” višestranačkog pluralizma.

19 Isto kao pod br. 5.

28