Nova Evropa

O O ен

Slučaj je htio da se na čelu »Lirike« malazi najtmurnija poezija u ovoj zbirci, stihovi Ivana Dončevića, zato što je on po altabetskom redu prvi, Svoju četvriimu knjige nazvao je Dončević: »Klonuće, simfonija umiranja«, što zvuči veoma neuvjerljivo kad se uzme u obzir da pjesnik još nije navršio dvadesetišestu godinu, Dončević ima doduše »svioj« rječnik, ali je taj rječnik veoma siromašan, štur, dosadan, bezličan; njemu je sve crmo — 1 Козе, 1 уто, i oči, i kut, i moć, i krilo, i Žene, i križ, i voda, i zastava, 1 kiparisi, ı sjene, i krošnja, pa čalk i krv! Dim je »sumoran«, rodjena kuća »tmurna«, ceste »tužne«, »iz čaše se tuga toči« (kao da ljudi ne piju da se razvesele!), Slasovi zovu »zloguko«, »sutomska ruža mad vodom tuži«, i tako dalje ı tome slično u svim pjesmama, od kojih se pojedine zovu; »Tjeskoba«, »Na groblju«, »Zla noć«, »Crna zastava«, »Smrt«, Dvadesetišestgodišnji Dončević pjeva o muočvari, O mrtvom gradu, o Sroblju, o smrti! Sudeći po tome, ovaj pjesnik nema u životu ozbiljnijih briga, on je gluh i slijep za sve što se oko njega zbiva, za dogadjaje i boli gdje bi bilo mnođo više razloga da se zbog njih i nad njima rasplače, Poslije svega оџоба, соујек тога да se divi pjesniku, da Još ima snage da nosi toliko »teški« teret svojih mladih godin4, — »Oj, mladosti, mladosti, 6dje su tebi radosti?« „,.,

Anton Nizeteo je vedriji od svog starijeg druga, ali i njegova »Zelena harla« »crno« svira; i om razapinje »crna jedra«, osluškuje »mrtve piskove iščezlih željeznicA«, sanja podrebe i misli na mrtve, Ipak, ponekad je svježiji i prirodniji, kad kroz njega progovara mladost;

Noći, služavko grijeha, u sebi nosim nemire ,., ili: Ujed mojih zuba na Tvojoj maloj dojci зјебаћ бе Те тога ,,,

Ili, kad se samosvjesno hvali:

Oh, davno znadem jedini od smrtnih Zakopanu Luku,.,,

Nemirnu dušu Radovana Žilića игђидјије бгадака život, Njegove pjesme skupljene su, u »Lirici«, pod naslovom; »Grad na vjetru«, Žilić ima meko srce, njega dira bijeda sirotinje; ali se u mnogim stihovima osjeća, nažalost i suviše jasno, da ih je ispjevao gradski gospodičić, čiji je tek djed grad »snivao na paši«, U nekim Žilićevim pjesmama ima пебјо од опе »баnutljive« zabrinutosti za sirotinju, koja provejava člancima naših reportera dnevnih listova; zato možda unednik »Hrvatske Revije« i ove zbirke {B, Jurišić) bez potrebe nastoji da izvini i ublaži »bučni protest« svoda štićenika: »On ne vidi, da Je

231